Crebas

Nacín na chaira interior da provincia, de altura media, mais largacía, rodeada de lombas dondas raídas polos séculos. A única con padriño coñecido -Manuel María- que lle deu un nome que transcende ao literario.

A Terra Chá que, nun tempo non moi afastado, posuía mares amarelos de pan espigado e maduro para a sega; mares verdes tinguidos polas flores miúdas de cor lila das patacas de Kennebec e, por veces, mares brancos de rosada ou neve tardía da que anuncia a primavera.

Cruzada por centos de regatos e ríos poderosos, que toman os seus nomes dos lugares polos que transcorren, e neles agochada, a Chaira chega ao mar, ao azul, ao inmenso, a ese que sorprende e que deleita, a ese que se adora e que se teme e que, moi preto, se abraza na ribeira de terra amiga: Pontedeume, Viveiro, Foz, Mañón,..., xa en cantís pedregosos e escarpados ou en areeiras cumpridas de beleza. Praias nas que pouso os pés descalzos, que percorro sen présa contemplando o vai-vén das ondas harmoniosas, buscando os seus tesouros, esas crebas que deixa a marea sobre a area: restos de redes, mallas de cebos, cordas ou cortizas mesturadas con algas e con cunchas, con anacos de madeira luídos de rodaren coa auga en maresía, ou con lixo.

Si as crebas de agora son de lixo - garrafas, bolsas, aneis de plástico dos botes de bebidas, ...merda!- Que mágoa que esas crebas non sexan como antano, restos que se perdían nas augas porque as deixaban os barcos, únicos utensilios dos humanos con dereito a verter, moderadamente e por descoido, refugallos ao mar nalgún naufraxio.

Na miña biblioteca, nun andel, non teño libros, teño crebas! Unha "ex-peixeira" ateigada de cunchas, algas desecadas, ovas de raias, ... rodeada de mallas onde os cebos tentaban ás centolas, de anacos de corda de bateas, de nasas e tamén de ourizos mesturados con cabeleiras de algas e bailaretes dos carballos cos que o monte ao mar agasalla nos outonos. Crebas que me levan ao mar en canto as ollo.