Estampa de Pena
Arrogante. Vitorioso. Impertérrito. Inalcanzable. Aí está Severo Balbuena Malhalla. Máis grande que os días de maio. Apoiado sobre o marco da porta carral contempla como Lisardo Cortello Palmirez carga o carro de esterco ó mesmo tempo que amosa un sorriso burlón. A estampa é digna de mención. De mención, e de pena ou de rabia. Porque Lisardo Cortello é o contrario de Severo Balbuena, é dicir, humilde, covardiño, emocionable, accesible. Máis pequeno que un verme luceiro. Ante isto, dá un chisco de rabia ver como Severo Balbuena non lle bota unha man e deixa que o seu veciño súe os catro suores. Menos mal que de cando en vez, Severo déixalle caer algunha que outra parolada que fai que Lisardo non sinta tanto o peso do rastro. Non obstante, cando Severo lle di adeus a Lisardo, este deixa escapar polo baixo unhas cantas palabriñas que, aínda que non se oian, enténdense moi perfectamente.
Tiroliro a sete voces
É tempo de soñar cun tiroliro a sete voces e que cada pau aguante a súa vela. Hai xente que aguanta as velas de todos os santuarios e hai xente que leva paus a carradas, a vurullóns. Tamén están os que cospen para arriba e lles cae o cuspe na cara. Estívolle ben! Co bonito que é soñar esperto aínda que esteas durmido, ou ó revés, hai xente que soña durmida estando esperta. Como se adoita dicir, todo hai na viña do señor.
E na Costa da Gándara xa non che digo! Alí teño de todo, a maiores da viña. Co bonito que é soñar co tiroliro a sete voces, por moito que á miña muller lle amole tal expresión. Só por iso, porque sei que lle amola, cada dous por tres, zas: tiroliro a sete voces. Menos mal que leva a ben a broma. Hai xente que non sabe captar as indirectas e seguen pola vida coma se o camiño fose todo sinxelo. Outros atopan un atranco e amosan caras de ferreiro que mellor é non dicirlles nada. Nada lles digo. Cada quen que navegue polos seus soños.
