Aquel verán en Lugo (28)

.../...
A Manola, outra santa, polo estilo da miña dona, desas que botan fóra aos mercaderes do templo, de tódolos templos:

-¡Oia, señor, sen faltar, que eu non lle quero comisión! Vostedes páguenlle como é debido á compañeira, e daquela xa verá qué obra lles sae aí arriba; ¡lo menos, lo menos, oito pisos, dobres!

-¡Mil grazas, outra vez! ¡Invitarémola ao bautizo!

-Quererá dicir, á inauguración, ao ramo da casa.

-¡Ao bautizo, señora! ¡Pero xa lle explicarei iso...; no seu momento!

-¡Estes construtores, cómo son! Calquera se fía deles, que mira que chamarlle bautizo á primeira pedra, ou ao ramo; ¡algún hai que é capaz de chamarlles vivendas ás gaiolas...!

Funme ao noso dormitorio, ao 201, a cen, subindo as escaleiras de dúas en dúas, para darlle aquela información ao Centurias:

-¡Tulio, Tuliño! ¡Ave, invictus Servio Tulio Apicus! ¡Preséntate, veloz, rápido! ¡Salve, salve, Tulio...; salve, que estás salvado..., por fin! ¡Definitivamente salvado!

Acudiu sobresaltado, case asustado:

-¿Que, qué pasa, Oestrimnio, que tanto alborotas? Estaba aí, nesa capela, tratando de rezar, pero como son medio pagán, nin sei a quen dirixirme.

-¡Pois, á Virxe; sempre á Virxe; á dos Ollos Grandes, concretamente, que é a intercesora de Lugo, e de paso, nai adoptiva do xénero humano!

Non lle pareceu cousa sinxela:

-Esa Virxe, a túa, está moi arriba, e eu, para presentarme diante dela, precisaría da cativa, da oestrimnia; ¡rexenerarme, como ti sabes!

-¡Témola cerca, ben cerca: aquí, no mesmo balneario! ¡Aquí, meu Tulio, aquí mesmo! ¡Providencial!

-¿Quee...? ¡Non, non pode ser! -Tulio arrebolou o seu cassis (Cassis = Helmo metálico,. Precisamente como é metálico, tal que pasou co anel de Batitais, non puido desaparecer; se xa non está no Balneario, daquela será que o subiron, acaso, para o Museo de Lugo), que foi parar por debaixo da miña cama, ao último curro, e despois levouse as mans á cabeza, que lle debía ferver, coma un geyser, por culpa da miña anunciación salvadora. Insistinlle:

-¡O que che digo, rapaz! Trátase de Egeria, esa enfermeira noviña, a da sala número tres; esa morenaza tan bailadora... ¿Que sorpresa, non si? ¿Pero, Tulio, cómo te quedas así, pasmado; fóiseche a voz?

-¡Estaba dando as grazas á túa Virxe, á de Lugo! ¿Oes, iso non será unha broma das túas? ¡Envelénote se tal...!

-¡Tan certo como que é de día! ¡Xúrocho pola Virxe do Camiño, que a temos ben cerca, aí mesmo, na propia Calzada...!

Tulio, algo máis sereno:

-O caso é que..., menos na gordura, nas nádegas, en todo o demais, agora que reparo nela, é cuspidiña naquela oestrimnia, na que empezou a bautizarme. ¡Pero tal cal: a mesma cute, o mesmo sorriso, ollazos de ninfa...! Eis nela unha raza pura, que non ten trazas de cruce, ¡nin latinos, nin suevos, nin bretóns, nin árabes, nin xudeus...! ¡Isto é un milagre, abofé que si!

Desde que se calmou, propúxenlle ao Tulio:

-¿Convoco unha roda de prensa, e de paso, paso razón aos cóengos de Lugo? ¡É un acto relixioso...!

Pero el opúxose, con bo criterio, sempre pragmático:

-¡De ningunha maneira, que as cousas importantes deben ser discretas, discretas e íntimas! Oes, teño unha dúbida: ¿esa rapaza..., será virxe? ¿Preguntácheslle por iso, que non vaia ser peor a decepción, logo da espera, unha espera secular?

-Esas intimidades só as poden preguntar os curas, no confesionario, que xa non estamos na túa época; aínda que, por outra parte, neste caso, a dúbida ofende, que só tes que mirarlle aos ollos; ¡os ollos son o espello da alma!

-¡Terás razón, si; terala! ¿Pero, cómo lle dicimos a esa rapaza tan tímida que ela ten que ser a miña sacerdotisa inescusable, máxime nestes tempos en que a Igrexa Católica aínda non deu Ordes Maiores ás mulleres...? Isto é algo anacrónico, ¿non cres?

Calmei no neófito:

-¡Todo iso corre da miña conta! Mira, como hoxe é venres, ¡bo día para penitencias!, suxíroche que te encerres na capeliña das termas, todo o día; para prepararte con devoción, que xa me encargarei dos outros requisitos...

-¡Oestrimnio, non te esquezas de que quero intimidade, absoluta!

-Pola miña parte, eu e maila miña dona iremos de padriños. Egeria, claro está, de sacerdotisa. Queda o compromiso da Manola, que llo prometín, ¡moi en serio!

-Esa pode ir de Mestra de Cerimonias, que é discreta. Pero dentro desa intimidade tamén quixera unhas testemuñas destes fastos, que asista algún guerreiro, algún milite, algún colega que me acredite esta enésima vitoria. ¡Xa que non cheguei a Imperator..., polo menos saír nas Crónicas lucenses!

-Tuliño, agora que o dis: ¡podo falarllo ao leonés, a ese veterano que foi amigo do Abd-El Krim!

-¡Magnífico! ¡Mellor non cabe; nin a entrada de Xulio en Roma...! ¡Xa me sinto salvo; salvado e triunfante, no mesmo Lugo, no invencible Lugo, no meu Lugo rebelde! Que digan agora, no propio Senado, que Lugo, de portas a dentro, está sen tomar; ¡con murallas, si, pero indefectiblemente asediado!

-Eu quixera darche unha aperta para felicitarte por esta graza que Deus che concede, pero temo non atopar en ti materia apertable, ¡que daquela igual te esfarelas, antes do tránsito!

-Non, mellor non te achegues, que tan balorento estou que igual me desintegro antes de concluí-lo bautizo... ¡Iso trocaría a miña vitoria noutra derrota..., medulliense! Agora, neste intre, neste momento da verdade, nesta ocasión sublime, voucho dicir, nun paréntese por suposto, pero nunca escribas nada disto: Aí na Meda, nese Medulio, a derrota verdadeira, a derrota moral, foiche a nosa, a dos romanos! É un secreto, inter nos, ¿eh?, que che lembro que, pacta sunt servanda!

-¡Coido que si, rapaz, que a túa desintegración sería máis soada cá propia do Medulio!

-¡Máis o menos, máis ou menos! ¡Oi, quen mo diría: un romano salvado por un oestrimnio! ¡Por iso dixo daquela o Saulo, "Fas est et ab hoste doceri! ¡A de cousas que poden pasar neste Lugo encantado, neste Lugo encantador, nesta cidade das mil marabillas..., que por algo foi, é, sagrado, para aqueles druídas, para aqueles aborixes...; un Perpetuo Sacramento!

(Fas est et ab hoste doceri! = Tulio estaba confundido pois esa frase alertante, estimulante, é de San Mateo, co significado de que é lícito aprender, incluso, dos inimigos).

Asentín, sinceramente:

-Si, desde logo, que neste Lugo das leitugas, as mulleres fan milagres: así que, por fin irás ao Ceo..., ¡grazas a unha virxe lucense!

-Dona Cleopatra sempre falaba do nabo de Lugo..., por referencias que lle dera o seu Augusto comparándose cos aborixes desta parte do mundo, os únicos que competían coas súas..., medidas, que seica a empalmaba de dous palmus (1/4 de pe, cada un = 0,1478 m), pero estas leitugas, chico, ¡cómo arrastran! ¡Nin aquelas pitonisas de Delfos!

-¡Se chega a saberse, os teus capitolinos, aqueles netos da loba, virían casar á Gallaecia, concretamente a Lugo, e daquela as Sabinas seguirían célibes! ¿Non cho parece?

-¡Que razón tes! Nunca se me ocorrera pensar niso, pero..., ¡tes razón, que para mulleres de xeito, Lugo; como hai Deus que si!

-XI-

No día grande, no sacramental, espertounos unha chamada por teléfono do meu substituto no Banco, que me preguntou algo acerca dun contencioso que por fin parecía entrar en vías de solución extraxudicial, ¡que son as boas! Os que seguen traballando nas vacacións dos demais esquécense con frecuencia de que o horario normal dos que descansan é diferente, ou debérao ser. Daquela díxenlle á muller:

-Parece que estou tendo sorte cos contenciosos, cos divinos e cos humanos, pero tamén estou como se me mallasen a paus. ¡Coas emocións fortes xero electricidade, xa o sabes! Onte fun tantas veces ao servizo que xa me parecía que ía quedarme nos ósos, e hoxe teño unha secura atroz, que me abrasa o padal...

-¿Maridiño, non sería de tanto que parolaches coa Egeria? Dun simple darlle os bos días, agora que sabes que vos é imprescindible para a reconversión dese romano, ¡veña darlle conversa e gabanzas! ¡Nesta vida, tanto tiés, tanto vales, como din as asturianas!

-¡Sería por iso, sería, que vaia virxe...! Descubri-la valía da xente non é cousa fácil; é moito máis sinxelo descubri-la súa inutilidade, que esa, a incompetencia, "salta á vista", como din os do deterxente. ¡Deus, que simpatía, que razoar para unha soa muller, pero, convencela do seu sacerdocio, un sacerdocio feminino..., iso foi un triunfo, que niso non cría! ¡Canta distorsión produce este ambiente de cregos varóns...!

-¿A todo isto, válevos? ¿Díxovos que...? -Insinuou, como con dúbidas.

-Non, muller, que non fixo falta, que unha moza que nos custou, ao Catedrático e a min, toda unha tarde e algo da noite, para convencela de que é unha obra de caridade concluír un bautizo, aquel que empezara súa avoa, a enésima delas, ¡nada menos que convertendo un pagán, e de paso salvando un alma que leva dous mil anos de purga, de espera...!, tal rapaza non faría unha caridade, das outras, antes de pasar polo sacramento, ¡nin que llo propuxese o mesmísimo Tenorio! Por ende, ¡está virxe!

-¡A quen convenciches, e seguro que fácil, foi ao Catedrático! -Comentoume Verónica.

-¡Pois si! ¡Ese si que é un home culto, culto e claro, de culto e de clero! A pena é que pronto o chamará San Pedro para declarar, que vai cara aos cen, aos cen anos..., ¡e xa pasou a época dos matusaléns! Don Dámaso díxome, rotundamente, sen vacilación, que un home honrado, ¡eu!, que lle creu aquela historia do cabecilla Abd-El Krim sen reservas, non ía contarlle a el outra que non resultase igualmente certa. Se non fose porque lle insistín en presentalo directamente ao Tulio, daquela iría ao seu bautizo sen sequera coñece-lo neófito. En vista de tanta fe, quedamos en que se encargará de catequiza-lo Centurión, precisamente coas Actas do Vaticano II, para que Xulio...; ¡para incorporalo! ¡Ti xa sabes como é iso!

-Marido, o neófito chámase Tulio. -Corrixiume.

-Por agora, si, pero téñome que acostumar ao seu nome cristián, ao que lle imos impoñer. Foi ocorrencia do Catedrático, que opina que ese Servio debe entrar na Gloria remocicado, co nome cambiado, da maneira que fan os Papas, que así faranlle dúas fichas no Tribunal de San Pedro, e daquela o noso Centurión poderá acollerse á que lle resulte máis benévola... Por moito esforzo que me custe levantarme da cama, hoxe teño que subir a Lugo, de cedo, para ver se no Bispado conservan esas Actas do Concilio, e me deixan sacarlles fotocopias..., ¡para que don Dámaso se poña de inmediato a esta opus Dei!

-¿Opus Dei? ¡Que terá que ver o Opus con esta conversión...! ¿Todo para o Opus, todo...?

-Si, muller, e non te escandalices, que un catedrático, coas Actas do Concilio na man, catequizando a un pagán tamén fai unha obra de Deus, ¡e qué obra! O que me temo é que non se atopen no seu sitio aquelas Actas, as que enviaron desde Roma a tódolos mitrados asistentes... ¡Estou seguro de que lles estorbaban a máis de catro cóengos...!

-Se non as teñen no Bispado será que as gardan no Tesouro da Catedral, ¡digo eu! -Verónica sempre caritativa, despenalizando; ¡ou secando bágoas ou axudando a evitalas!

-Non sei, non sei, que daquela andou por aquí moito crego reaccionario, deses de Misa remisa, aqueles da involución lefreviana..., ¡e unha sabotaxe desa natureza resultaríalles unha tentación irresistible!

Verónica, que sempre estaba nos detalles, apuntoume esta suxestión:

-Oes, tamén convirá invita-lo Presidente da Xunta..., que isto é un fasto de transcendencia histórica, do que falarán, incluso, os teólogos!

-Muller, diso da Xunta, non sei; ¡o único se promovémo-lo Tulio para concelleiro de Lugo...! Pero mellor, non, que daquela o Centurión ía armala gorda, maiormente no arranxo desa muralla, que este Tulio, de metido a concelleiro, igual impón unha prestación persoal, traballos forzados... ¡Agora que os mozos, de servizos cívicos, nin a mili queren facer, xa me dirás!

-¿Baixarei soa aos baños? Sempre me tes soa, ¡menos na praia, iso é certo, que como lles tes medo ás ondas, daquela non te apartas de min!

-Coido que si, pero xa virán tempos mellores... De momento cerra, ou mellor, pecha, ese piquiño teu, de ouro, e non te vaias da lingua aí abaixo... Nin aí abaixo nin aí arriba, en Lugo, que para este acontecemento o amigo Tulio, ou mellor dito, Xulio, non quere Prensa, nin Prensa nin curiosos. ¡Quedas advertida! -Púxenme serio, por se lle afloraba a súa vocación periodística.

-¡Non sei cómo poderá ser iso, que xa o sabe demasiada xente! -Receou ela.

-Razón de máis para abrevia-las cerimonias..., que por iso fará capela co Catedrático, e mañá, ben cedo, terémo-lo bautizo. Para o luns, a voda desa Madrasta... ¡Que augas tivemos, chata: mornas e augustas, de todo, que para algo estamos en Lugo! ¡Ah, pero fáltanos unha cousiña cousa...!

-¿Podo facela, eu? ¡Mira que tamén me gustaría pasar á Historia dos romanos, sequera sexa como colaboracionista, e non só explicárllela aos nenos da miña escola!

-¡Ai, muller, podes, que ademais é propio que o fagas ti! Co pretexto de que a queres para os teus rezos, pídelle a esa monxiña que anda por aí un vaso de auga bendita...; ¡pero que sexa da dela, da do santo Antonio, xa me entendes!

Verónica, sempre previsora:

-¿Chegará un vaso; e non sería mellor unha aceiteira? ¡Tulio tenche a cabeza grande, moito, mesmo de emperador!

-Si, muller, chega e sobra. ¡Lémbrate que só se trata de concluí-las formalidades do seu bautizo! Esa auga é máis ben para escorrenta-lo diaño, por se invoca os seus dereitos a tenta-lo Xulio..., daquela, no momento sacramental!

-¡Niso non pensara! ¿Pero, con qué o pode tentar?

-Non sei; por exemplo, que lle volva o levante ao Tulio nesa media resurrección, e daquela que lle de por desexar á virxe, á nosa Egeria, ¡co churrusqueira que está! Ben sabes que nun bautizo contráense parentescos espirituais co neófito; por tanto, son impedimentos para certas cousas...; ¡impedimentos impedintes, reservados ao Papa!

-Sendo así, prudencia, que ben vai o que mal non acaba.

Tireille un bico e chisqueille un ollo, en complicidade fraterna.

-¡Supoño! Pero qué ben pensas..., ¡cando queres! ¡Xa non me divorcio, por agora; xa non!

-¡Ben sei por qué non o fas, que mo dixo ese avogado, o dos solares, o pretendente da miña colega, da nosa anfitriona! Fíxome a conta da mensualidade que terías que pasarme en caso de divorcio..., ¡e daquela, eu, a vivir das rendas!

-¡Volves a pensar mal! ¿Non será máis certo supoñer que non me divorcio porque estou namorado de ti..., ata a mesmísima calva?

-¿De verdade? ¡Oi, que cousa! -E coa mesma, deume un bico, deses aparafusados, devolvendo o meu, ¡con xuros!

-¿Collíchesme nalgunha mentira? -Desafieina.

-¡Afellas que non! ¡Nunca! -Confesoumo, con outra chucha. ¡Aquilo, o noso, tamén ía ben!

-¿Ves? Aprende isto: Canto máis se consulta cos avogados, máis preitos se formalizan... ¡Sábeno eles, que por iso lles gusta dar consellos ás mulleres!

Nisto terzou Verónica, sempre ecléctica pero benfeitora:

-¡Son un mal necesario! ¡Pobriños de nós sen defensores especializados... neste mundo tan agresivo!

-¡Ves, iso si; xa volves a pensar con xeito! ¡Cave ne cadas, que dixo aquel romano; Tulio, non, outro, aquel escravo...!

-¿Que queres dicir con iso? ¡A min fálame en cristián, que os latixos son cousa de cregos, que por certo, niso non imitan a Cristo, que Xesús seica falaba en arameo!

Chisqueille un ollo, outro, con picardía:

-¡Muller, daquela pregúntalle ao teu avogado, ao da anfitriona, que che saberá responder, que eses tamén saben latín... por culpa do Dereito Romano!

Verónica cortou a conversa pero deume unha azouta de cariño, como adoita facer sempre que se sinte contenta comigo, simulando que me castiga polos pecados do próximo; ¡iso, polos do próximo!
.../...