A saber qué foi primeiro: se Mero na poesía ou a poesía en Mero. Que, tamén neste caso, a orde de factores non altera resultados. Mero naceu poeta, e poética é sempre a súa expresión, e nesta poesía interminable da agora a luz un novo fulgor -Un paso adiante, Galicia!-
un groso
volume poético para ler con calma, e sentir delongado.
Groso, porque non se axusta ao Sistema Métrico Decimal, senón ao tradicional sistema galego de medidas
Unha grosa son doce ducias, e eses son os poemas que recolle este seu e noso libro, con impactos poéticos que xeralmente riman no exterior de xeito asonante, consonante no interior e musicalmente no espazo inconmensurable que adoitamos chamar alma. Semellan romances, e sonetos, e coplas de pes quebrados
Para os chairegos, riman musicalmente no corazón e fan que este latexe de xeito ledamente sincopado. Teñen, pois, ritmo antes que rima; pero tamén rima poderosa. Teñen música incorporada, coma os nosos ventos de terras abertais, coma o fungar dos pinos, o agurgullar dos manantiais
coma o universo físico que nos envolve nos eidos largacíos que conforman a Terra Chá.
Como xa chegamos a maiores en idade e en calidade poética- este feixe de doce mollos de poemas veñen ser un ollar cara atráis e tamén despois de mirar despaciosamente aos lados- un ollar cara ao futuro propio, dos seus, da Chaira, do país
tendo moi presente que o autor non está nin quere estar só
pero que só comparte cos que considera seus as súas crenzas; a súa vida. E calquera que queira saber os ques e os porqués do que se di neste libro, dea por recibida a resposta que obtivo o Conde Arnaldos na mañanciña de San Xoán, cando pretendeu coñecer daquel mariñeiro a canción que la mar ponía en calma / los vientos hace amainar
Yo no digo mi canción / sino a quién conmigo va
. Esta colleita poética está pensada, dirixida, limitada aos compañeiros de viaxe; aos posibles compañeiros de viaxe.
Achegádevos humildes aos humildes e, coa cabeza ergueita,
aos que se coidan poderosos.
Non vos deixedes humillar por ninguén, pois convosco vai a Patria
e temos que arrolar toda esperanza.
Esta ducia de ducias de poemas semella ser unha summa poética, unhas memorias, duras e tenras asegún, que se aínda non estamos afeitos á vitoria, hai que loitar por ela agora e sempre, con fe, con esperanza, que é oficio do cantor non calar nada, pacíficamente violento (contra a violencia, a palabra), porque hai que botar fora do peito todo o que a vida foi acugulando, mais coa vontade de ser vencedores sen derrota / sen esquecermos que somos dignos da nosa vitoria.
A poesía de Mero, tamen esta nova entrega da súa poética, está ateigada de nomes que son conceptos, proclamas, himnos
Vilalba (sempre), a Terra Cha (por sempre), A Abilleira, Lugo (cravuñando presentes)
E auga, alborada, amor, abidueira
o mar -o mar da Chaira-, música, lingua, luz, dignidade
Nai, Pai, a Matria que levo dentro
. Avelino, Mariña, Raul, Abella ou Valdi.
E contén debuxos vilalbeses que sintonizan coa Vilalba que latexa en todo o libro. Magníficos debuxos de Dolores Guerrero, que se acredita compañeira de viaxe, con arte nas máns e na alma, para saber entrar -e sentir!!!- nun universo poético tan chairego, tan amoroso, tan racial, e facernos vibrar de ledicia, de orgullo, e de entusiasmo, aos que aspiramos a compartir travesía.
Este libro é como unha radiografía da alma chairega que se se lle puidesen poner lindes, irían desde o Pedregal de Irimia ao fin do Miño fundíndose no mar
levando nas alforxas o amor / para deitarnos con calma.
De cada poema de Mero, ao lelo en voz alta, queda un salaio nos beizos, queda como un regusto de dor e de lecer; e de sabedoría
como se nos abrise unha porta a interiores que non sabíamos posuir. E sen embargo están aí, e compartimos estancias sentimentais que evidencian irmandade, precisión e claridade:
Ferir a un ferido,
derrubar a un tirado,
tirar polo chan
a unha puta, a un perturbado
criticar por atrás,
liberar a un liberado,
abusar de quen non pode,
apestar a un infectado
inducir ao mal,
arredar a un marxinado
son as obras dos traidores
dos parvos e renegados.
Se chama a atención na Meropoética a expresión forte da convicción patria, da fe na terra, da conciencia de tribu, da mirada á fronte para camiñar erguido, máis aínda a min me chama o seu namoro do amor
e poucas veces tan fortemente delicado como nunhas Palabriñas de amor que, xa só por elas, o poeta se evidencia maxistral en expresión e sentimento:
Dime de amor dúas palabras
de luz no estremecemento,
ponlle verbas á túa voz
do verbo querer, querendo.
Que só vivo se me queres pois es ti o alimento,
es auga da miña sede, o meu único sustento.
Mais se me dis unha soa
sabereite máis a dentro
se ma dis na Nosa Lingua,
coa voz do bico máis tenro.
Que es orballo da mañá, o meu alivio e sosego.
Es, da primavera, flor; e da flor, es o recendo.
Dimo do amor cunha ollada
dimo no ar dun alento
dimo, se queres, calada
no aloumiño dun silencio.
Que es a chuvia e es a bágoa, o ronsel, brillo e reflexo.
Es o meu sol, meu abrigo, a miña estrela, o meu ceo.
Dime do amor o seu son
dimo sen gritos nin berros,
dime en tenrura o rumor
deste amor que nós sabemos.
E ao completar as doce ducias de poemas comprobamos que este luminoso libro non remata cunha Suma total senon cun Suma e segue
.
Tampouco hai porque contalo todo. / Algo terá que quedar, remoendo alá no fondo, /
onde só cada quen é amo, señor e dono!
Haberá outras colleitas primaverais ou de outono, xa que o cantor seguirá espreitando os aconteceres e os sentires, e contará connosco cómplices fervorosos, nunca imprescindibles- para compartilo, xa que para él e para os que aspiremos a acompañalo na súa viaxe, a beleza non é muda e chama por nós a berros.
Mero cóntase entre os afortunados diazcastrianos que pode proclamar A beleza feriume para sempre. Este libro é a proba desa ferida para a que o único tratamento coñecido doentes ou en período de contaxio- é a poesía libre en estado puro, suministrada en recipientes coma este.
(Limiar de Xulio Xiz para o libro de poesía DOCE DUCIAS de Baldomero Iglesias Dobarrio - Mero).
