Do mito ao estigma. A construción da exclusión

Lendo un artigo de Rocío Núñez no seu blog de La Voz de Galicia titulado "10 Mitos sobre las enfermedades mentales", o cal recomendo aos lectores, venme á mente a seguinte reflexión: cal é o proceso ideolóxico que leva a unha persoa ou colectivo a ser excluído?
En primeiro lugar sempre temos un mito, é dicir, unha lenda que se garda no imaxinario colectivo e que pouco a pouco se vai deformando ata xerar un prexuízo cara determinadas persoas.

Despois ese imaxinario vaise nutrindo de testemuñas que o corroboran pero que sempre lle pasaron a un parente da nai dun amigo dun veciño de quen o conta, é dicir, o transmisor marca distancia coa propia historia dándolle ao mesmo tempo total veracidade. Por outra parte a historia constrúese como unha xustificación do medo que quere infundir e xa temos o prexuízo medio montado.

Para rematar cómpre inventar unha serie de historias satélites que veñan a apoiar o cerne do relato principal. Con isto temos material suficiente para estigmatizar unha persoa e, xa postos, por qué non ampliar o prexuízo ao colectivo que lle é propio. Nesta bola de medo e ignorancia técese a exclusión coma un sistema de protección contra un inimigo inexistente. É tremendamente sinxelo cando non aceptamos que poida haber distintas formas de enfocar a vida e cando nos cremos os mellores sendo incapaces de ver os propios erros.

Eliminar estigmas achegándose á diferenza contribúe a identificarnos na cor da humanidade para recoñecer o noso potencial creativo ilimitado. Concretamente temos moito que aprender das persoas con enfermidades mentais que loitan o dobre para conseguir a metade.

Quen constrúe exclusión e estigmas ancorados en mitos non fai outra cousa que enredarse nas teas da súa propia ignorancia.