Os pasos de Sebastián Pérez
Pensa Sebastián Pérez que andar cara adiante é botar un pé detrás do outro, pero ás veces vaise cara adiante de fociños. Como lle pasou onte cando a súa dona Isolina Soledade lle puxo a cambadela. Pobre home!, si que andou para adiante, pero co nariz varrendo o chan. Sebastián Pérez quixo largar da casa para ir tomar uns viños, e foi xusto ó saír da porta cando asomou a súa dona e lle dixo nin un paso máis, Sebastián!. Este, de súpeto, quedou quieto-parado, porque sabía como as gastaba, como as gasta a súa Isoliniña. Mais como era domingo, pensou que nas festas de gardar lle abriría un chisco a man. A ver, un domingo é un domingo; toda persoa ten dereito a esparexerse un pouco. El tamén. Pero pedíndolle permiso ás súa media laranxa. E non llo pedira. Pecado mortal! E moito máis en domingo. Porque Sebastián Pérez deu o primeiro paso e incluso chegou a dar un segundo, pero o terceiro, ai o terceiro, o terceiro quedou xa no aire ata que todo o seu corpo se esnafrou contra a area da carreira. Menos mal que era area. Para onde vas, oh!, tan só rosmou Isolina Soledade, pero con ese ton que fai que poñamos o signo de exclamación na frase. Pero, muller, só ía beber un grolo de auga á fonte da aira. Un grolo de auga, un grolo de auga. Pensas que nacín onte!. Agora Sebastián si andou cara adiante, pero fíxoo ó dar a volta para meterse na casa.
A vida é un mistrerio tal...
Tiro da corda para que tense, e o feixe dos pensamentos encóllese coma un asubío nun espazo cerrado... A corda é de esparto; os pensamentos son de trapo. De trapo mollado e cheo de silencio. Subo o feixe ó lombo para camiñar pola carreira das almas en pena ata a palleira da Santa Compaña. Sempre hai vidas que están e non están. Que van e veñen ou que non volven, porque sempre hai momentos que non se viven, que nin tan sequera existen. A corda empeza a queixarse e opto por lle facer un nó no mesmo cabo. Ó mellor acabo de facer mal. Ó mellor a solución estaba en afrouxar o feixe. Pouco a pouco. Non vaia ser que os pensamentos se escangallen polas páxinas en branco. Esperarei un chisco a ver se aguanta; se aguanta a corda e o feixe. Baixo o feixe do lombo e pégolle un descanso na pedra que sobresae na curva da nostalxia. É complicado que a nostalxia vaia en liña recta; adoita dar tombos pola inercia da vida que se vive ós cachos, da vida que abanea entre a infancia e a adolescencia. Vai ti saber; a vida é un misterio tal...
Collo o feixe de novo e cada pensamento é un paso cos ombreiros caídos. Cada paso é un salouco que vai e vén por entre as carballeiras da melancolía. Sempre se dixo que a melancolía é o pracer de estar triste. Pero como vai estar triste un cun feixe cheo de pensamentos!
