A Xustiza nunha romana

Facenda somos todos. É certo, é. Estamos os pombos. E están os voitres. Dúas clases de animais; pero ben distintas. Tamén din que a xustiza é igual para todos. Tamén. Tamén se entende que a Fiscalía acusa. Tamén. Pero no caso da infanta, ou sexa, no caso Nóos defende. A Fiscalía, non obstante, e para que non pensemos mal dela, si acusa a un lugués porque nunha mensaxe do feisbuq achuchaba ós yihadistas para atentasen contra os de Tráfico, logo de que o multasen. Coma se os yihadistas lle foran facer caso. Por esa regra de tres, máis de media España tiña que estar no cárcere, porque cantas veces se di: tiña que volver Franco! É igual; tanto naquela época coma nesta houbo e hai pombos, houbo e hai voitres. Os pombos peitean na miseria. Os voitres desgarran na carnaza. Facenda somos todos. Somos. Pero hai parvos e listos, espelidos e inocentes, obreiros e princesas, labregos e reis. Hai Fiscalía que acusa e hai Fiscalía que defende. Acusa ós pombos. Defende ós voitres. A xustiza é igual para todos. Pola nunha romana e, oe!, pesa o mesmo; un voitre ben mantido que un pombo coa tiña. Ai se Franco levantara a cabeza…

COMO SEMPRE FOI

Corre a nena pola cafetaría e o sol empeza a acochar por entre os edificios. O día axiña se deitará no recanto da memoria. Ten dereito a descansar. Foron moitas horas cos ollos abertos. Acouga a nena, pero axiña toma outra o seu relevo. Esta deslízase coas súas zapatillas que teñen unha rodiña no seu calcañar. Que cousas hai agora. Antigamente só había as chancas cun piso de madeira enorme e as zapatillas ou zapatos furados na planta dos pés, polos que te picabas e entraba a auga a esgalla. Ou todo ou nada. Piso de madeira e pés practicamente descalzos. Si, eran outros tempos. Algúns, como se volveran: naquela época pantalóns rotos e remendados por necesidade e agora pantalóns rotos e remendados porque si, porque apetece, porque dá a gana, porque seica é moda. Será. Pero lánzaste á memoria na busca dos recordos e non queda outra que exclamar que o tempo pasa e todo cambia. Unhas veces para ben e outras para mal. Como ten que ser. Como sempre foi. Queda, durante un instante, a cafetaría en silencio. Igual que o día. Este xa se deitou. Agora sairán os mouchos e as curuxas a bailar.