Iria e Noela na porta dos 30

Queridas Curmáns:
O vindeiro sábado celebraremos 30 anos de revolución porque a vosa chegada revolucionou, felizmente, a vida da familia en moitos sentidos. Erades dúas e iso supón ser máis do dobre de todo tendo en conta, ademais, que sempre estivestes moi ben compenetradas e que xeralmente tiñades certa maña facendo trasnadas.

Formamos parte dun tempo feliz que nos trouxo ata a vida e iso implica recoñecernos como xeración. Unha xeración que compartiu espazos, xogos e sobre todo o gran privilexio de criarse nun sentido extenso de familia que hoxe nos leva a recoñecernos como irmáns.

Da infancia lembro a dificultade para diferenciarvos no centro daquel rebumbio de 7 nenos trazado na cor da ledicia. Lembro miles de xogos e aquel invento da pandilla Gijoe que dalgún xeito nos unía. En troques ningunha destas lembranzas é tan nidia como a do voso cariño, a vosa capacidade para aceptar e adaptar o xogo e a vosa forma de ser e estar con todos tendo con cadaquén unha relación propia. Dende pequenas apuntabades cara a grandeza das persoas que sodes e aquela sensibilidade agromou en vós ata convertervos en solidariedade pura que traducides sempre en comprensión e compromiso.

Con eses dous piares agromastes á vida facéndoa mellor coa vosa presenza inqueda que transforma emocións en bicos, apertas, risos e sobre todo en milleiros de palabras polas que o voso cariño se desborda en nós.

É curioso como se mantén viva en min a imaxe da vosa infancia. Sígovos vendo como "as
nenas" sabendo que só 3 anos nos separan. Coido que isto é porque seguides tendo esa beleza interior que muda ambientes para anegar todo de paz. Velaquí a verdadeira razón pola que sodes especiais: na vosa dobre presenza corren ríos de identidades paralelas que desembocan nun mesmo mar que dende o 22 de xaneiro do 1986 móvese ao ritmo preciso das ondas que nos envolven como un manto salgado polo que medran as ilusións.

O sábado será unha noite leda na que ao mellor poderedes facer o reconto dun punto e seguido pero nese punto e seguido nunca esquezades todo o cariño que vos temos. Non porque nos debades nada! Senón porque é o pago a esas persoas de corazón infindo que chegan para mudar a vida coa forza do amor.

Grazas, pois, pola vosa vida e que siga sempre adiante con ese eco inmenso de porvir que se vai facendo na cor pura das vosas formas infindas de tecer solidariedade.