O saquiño das escadas

Bo día nos dea Deus.
O día 3 de decembro do ano pasado aparecía por última vez por este portal. Nin tiven a delicadeza de despedirme; porque tiña medo a que fose unha despedida definitiva, por mor de complicacións de saúde.

Aquela colaboración do día 3 escribina desde o hospital e de loito por Xosé Alvilares, por Neira Vilas e por Chao Rego, tres amigos que me fixeron a min máis grande coa riqueza da súa amizade por seren eles de moi grande corazón.

Mentres escribía dábanme voltas na cabeza fundadas dúbidas referentes a se tardaría moito en ter que poñer loito por min mesmo. Mellor dito, xa estaba de loito por min. Pero, aínda así, preguntábame en voz alta se perde un tesouro quen perde un amigo? Intuía que non, porque o que sementaron en nós os amigos nunca se perde de todo, nin sequera se perden de todo os amigos, grazas ó AMIGO.

Nestes tempos, desde hai arredor de dous meses, estiven máis calado ca de costume e grazas ó silencio puiden pensar máis e mellor. Hoxe xa non intúo, senón que dou por certas e probadas aquelas intuicións. Moitas grazas de todo corazón, amigos e amigas! Alédome de poder volver a saudarvos, agradezo a vosa preocupación e deséxovos un novo ano o máis feliz posible.

En sinal de gratitude ofrézovos un pequeno agasallo. É de segunda man, pero preséntovolo con envoltura noviña do trinque. De segunda man, porque as ideas fundamentais non son de agora e xa apareceron hai dou anos en GaliciaDixital; pero vai envolto en experiencias moi recentes.

Repasar e reformular vellas ideas fíxome ben e pensei que puidera darse o caso de que tamén poida facerllo a alguén máis.

Pois, resulta que botóuseme outra vez sobre min a noite. Non anoiteceu de súpeto. Foi cousa de varios días, pero á volta de poucos era noite pecha. Aínda que había luar eu non o vía, porque prefería ter pechadas as contras e baixadas as persianas. A pesar da escuridade non daba adormecido, en parte por medo a non espertar e morrer atafegaso. A negrura íase facendo cada vez máis espesa ata o punto de que me apertaba o peito e dificultábame coller os folgos necesarios. Nin ánimos tiña pra acender a luz da habitación, porque estaba convencido de que non me serviría de nada, xa que, ó meu entender, non había luz capaz de dar fendido aquela escuridade.

De vez en cando parecía que se acendía unha luciña parpadexante dentro de min mesmo, pero, por máis que trataba de agarrarme a ela con fe, non me evitaba temores ante as incertezas do crido, pero descoñecido. Sospeito que esa luciña interior miña non alumaba mellor, porque eu non me preocupara mentres puiden de recargarlle a batería como debera.

Xa vivira outras veces experiencias algo semellantes, pero parecíame que aquela escuridade era moito máis densa ca todas as anteriores e case estaba seguro de que pra min nunca máis volvería a amencer como é debido neste mundo.

Con estas matinacións e rendido polo esforzo de vivir pra respirar, comecei a trasgolar e foime envolvendo unha especie de nube soporífera que me sumiu na semiinconsciencia.

Desde ela, mirar pra atrás atemorizábame e a mirar pra diante non me atrevía.

Entón escoitei:
-Non te deas por vencido, home. Son un Rei Mago que che quere devolver a ilusión.

Respondinlle en voz moi baixa, pois os folgos non me daban pra máis:
-Non estou en condicións de recuperar ilusións que xa non poderán ser realidade. Que ilusións pode haber cando se chegou á meta? Pra que quero ilusións incapaces de fender a brétema que me envolve?

Abrín os ollo e sen acender a luz vin ó meu carón un rei mago e pensei:
-Pobre de min que xa comezo a delirar!

Volvín a pechar os ollos apertando ben e seguín escoitando:
-Compadézote, amigo, pois véxote disposto a apear do tren nunha estación anterior á que che corresponde, ou, no caso de non apeares, négaste a mirar pola fiestra e contemplar a paisaxe. Cres que viaxarás máis a gusto ás escuras?

-A miña viaxe está rematando. Déixeme e non perda máis tempo comigo. Siga o seu camiño-, implorei.

Insistiu o Mago:
-Os nosos camiños sonche bastante improvisados e imprevisibles. Tampouco nós tiñamos moi claro daquela cal sería o noso destino. É certo que nos guiaba unha estrela, pero non nos daba seguridade total. Era algo semellante a esa luciña que se acende e se apaga dentro de ti. Con todo, pagou a pena seguir camiñando e non deternos ante as dificultades, nin sequera ante os herodes asasinos de ilusións e de futuros. Mira, vouche deixar este saquiño de terciopelo vermello atado cun cordonciño dourado. Non o abras ata pola mañá e así terás unha razón pra chegares a un novo amencer. E vouche subir a persiana pra que volvas a saber cando volve a ser día.

Todo na miña cabeza era un tremendo barullo. Quen lle falara a el da luciña interior? Tiña que ser todo froito do delirio. Non estou seguro de se lle din as grazas. Probablemente non; porque ata que vin pola mañá o saquiño seguín trasgolando. Pero algo me confundía. Volvía a sentir necesidade de ver abrir o día e de saír das tebras daquelas longas noites.

Cando comezaba a ser día e abrín o saquiño só atopei nel un papeliño que dicía:
“ Nunca renuncies antes de tempo ás escaleiras que che poden axudar a saír do abismo. Segue subindo, aínda que por veces che pareza que pode volver a dobrarse a escada. Non deixes de apoiarte tamén ti”.

Gardo con gratitude e agarimo aquel saquiño de terciopelo e cada vez que miro dentro del vexo: familiares, amigos, sanitarios moi humanos e responsables, menciñas e ata teño visto a Deus mesmo e todo iso sen delirar. Un día paréceme que tamén te vin a ti.

Chámolle: “O saquiño das escadas”. Tamén podería chamarlle: “O saquiño dos tesouros”. Creo que sería capaz de prestalo, porque a min tamén mo deron.