Debuxos no aire

Frida é unha rapaza especial. Unha desas alumnas que todo mestre quere ter na súa aula. A viva imaxe da alegría, a ilusión e as gañas de aprender. Ademais desa tremenda curiosidade conta cunha paixón, o debuxo, ó que adica gran parte do seu tempo. Debuxar é para ela coma respirar, e así se reflexa en case todo o que fai. O seu material escolar está repleto de fermosos debuxos que amosan unha personalidade singular. O caderno de matemáticas por exemplo está inundado de bolboretas que revolotean entre números e símbolos. O libro de lingua pola súa banda está cheo de fadas e bruxas que parecen divertirse xogando coas palabras.

Toda o que a rodea parece inspirala, especialmente a natureza. As nubes, coas súas formas curiosas, os  charcos sobre os que salta de camiño á escola... Esas realidades que resultan cotiás para o resto de persoas son para ela o estímulo perfecto, o acicate para a creación de debuxos que se inspiran na realidade pero van moito máis alá, amosando unha visión mellorada desta. A orixinalidade dos seus debuxos, as reaccións que provocan nos demais, deixan claro que esta rapaza de tan só dez anos, leda e cariñosa a partes iguais, conta cun extraordinario don. Este talento, lonxe de traducirse en soberbia ou ego excesivo, é canalizado a través dunha personalidade sinxela, cercana, coma a da maioría dos xenios.

Nunha ocasión tivo que estar unha semana co pulso escaiolado por mor dunha escordadura que sufriu patinando. Ó principio a súa mestra estaba preocupada porque Frida semellaba triste. Aínda que non chegou a perder o sorriso notábase que sufría por non poder debuxar. Pero a partires do terceiro día algo cambiou. Os seus ollos parecían acender de novo, aquela mirada recuperara a alegría perdida e desprendía creatividade con cada pestanexo. A mestra non estaba segura de que fora o que cambiara. Por este motivo aquel día decidiu baixar ó recreo e observar á rapaza dende lonxe. Pronto as súas dúbidas se viron resoltas. Frida estaba sentada nun banco, cabelo castaño recollido en dúas longas coletas, merendando tranquila mentres ó seu arredor nenos e nenas bromeaban e xogaban xuntos. Ela tamén disfrutaba pero á súa maneira. Todo a súa alegría parecía concentrarse na súa mirada. Permanecía inmóvil, observando embelesada o voo dunha bolboreta que revoloteaba arredor do seu banco. Absorta nesta especie de baile, a rapaza semellaba estudar cada un dos movementos que o insecto describía no aire. Os seus ollos brillaban coma se aquel arco iris voador estivese a esbozar no aire o máis fermoso dos debuxos. Quizais aquilo estaba ocorrendo realmente e ela era a única capaz de aprecialo. Aquel ollar atento, de quen se rende cativado ante o que ten perante si, lembroulle á mestra aquela curiosa obsesión de Leonardo da Vinci quen, fascinado pola idea de deseñar unha máquina capaz de voar, soía observar durante horas o voo dos paxaros coa esperanza de chegar a entender o segredo que aquelas aves agochaban.

Inmersa neste pensamento a mestra achegouse despacio a Frida e sentou ó seu carón. Que sintes cando debuxas? A pregunta brotou automática, sorprendendo á propia emisora da mensaxe. A rapaza permanecía inmóvil no seu banco, sen deixar de mirar a bolboreta, coma se non escoitase a pregunta ou non quixese interrumpir o debuxo. Ó cabo duns segundos a bolboreta desapareceu e a rapaza virouse cara a mestra cun aceno de gratitude, coma se levase tempo agardando por aquela pregunta. A resposta non tivo palabras, máis aquel abrazo dicía moitas cousas, cousas que de seguro ningunha das dúas había esquecer.