Pingas de orballo

Tres maneiras de escribir. Teño tres maneiras de escribir. A primeira é deixando correr a tinta sobre o papel. A segunda é pensando nun tema para plasmalo no papel. E a terceira é escribindo porque me dá a gana, cómo me dá a gana e cándo me dá a gana sobre trapalladas que, faltaría máis, deixaría caer, así coma quen non quere a cousa, sobre o papel.

Dedución: que para escribir, a tinta e máis o papel, teñen que ir xuntos. Antes era a pizarra e o pizarrín. Agora tamén pode ser (é máis, incluso creo que está vencendo ó boli e ó papel) o dedo e a pizarra informática ou o dedo e o móbil. Os tempos pasan e todo cambia. Éche lei de vida. Quen o ía dicir! Naqueles tempos da pera ou de mariacastaña. Mira que xa choveu. E máis en Galicia. Aínda que este ano... a chuvia case brilla pola súa ausencia.

Non sei que maneira usei para escribir. Creo que a primeira: deixando caer a tinta sobre o papel. A terceira non conta porque no momento en que deixei caer o caderno na mesa da cafetaría era xa coa intención de escribir. A que de verdade non usei foi a segunda: este relato non estaba pensado. Como para pensalo; coa parvada que é.

O SILENCIO NON FAI RUÍDO

O home coa capucha canta por entre unha carballeira e outro deixa escapar o fume do cigarro ó que lle acaba de dar unha chupada. A lúa asoma polo alto dun outeiro e catro estorniños pasan voando por diante dos meus ollos. A lúa está chea. Os estorniños son negros. E o silencio non se oe. Silencio.

A canción remata cun regateo, cunha reiteración que xa cansa, que xa aburre. Cruzo os pés por debaixo da cadeira. Cando me saia da gana ou cando me canse descruzareinos e botareinos para adiante. Entran dous rapaces medio pelexando. Ríndose. Tamén a lúa vella sorrí e me chisca o seu ollo esquerdo. Quedo pampo e en silencio. Porque o silencio non se escoita. Silencio.

Cinco lobiños ten a loba. É mentira. Eu tan só lle vexo tres e, pobriños, dá gusto velos. Quizais os gandeiros non pensen igual, pero… Pero vexo un becerriño pequeno e, pobriño, dá gusto velo. Todo o pequeniño se fai querer. Ata o mal bicho cando é cativo. O que pasa é que a este contemplámolo en silencio. Porque o silencio non fai ruído. Silencio.