A sombra da pianista

A Rúa do Vilar aínda gardaba o arrecendo das castañas asadas horas atrás, coma quen garda para non esquecer. O luar que se abría paso entre as nubes pardas apenas permitía distinguir o contorno das sombras que percorrían silenciosas aqueles soportais en direción á Praza do Toural. Detívose á altura do Casino e alí estaba, un xoves máis, fronte ó seu piano de cola. As pingas de choiva no cristal da ventá desfiguraban a súa silueta dirixidas polo trasno da noite que se divertía coa escena. Sen máis, entrou no local e sentou onda sempre. Sentáballe ben aquel piano de cola, é coma unha prenda máis, pensou Xoán. As lámpadas emitían unha luz tenue ás costas da pianista debuxando un perfil dulce que parecía rematar nun sorriso. Non sabía ben que era o que o atrapaba con tanta forza, quizais aquela elegante silueta, a delicadeza coa que aquelas mans acariciban as teclas ou aquela melodía discreta que ós poucos, coma pedindo permiso, ía enchendo o ar do local cun perfume que parecía deter o tempo para os testigos da escena.

Quizais fose unha mestura de todo, pero algo había naquela muller que espertaba nel unha admiración inqueda que o facía matinar naquilo durante horas. Con bo criterio a memoria de Xoán aprendera a gardar aqueles instantes para revivilos días despois en calquer momento, na oficina, no paseo diario pola alameda... Isto actuaba como un analxésico que atenuaba a incomodidade da espera ata o seguinte xoves onde de novo alimentaba a súa curiosidade nun ciclo que, constante coma as mareas, se viña repetindo dende moitos meses atrás.

Por momentos parecía que as súas mans tomaban o control e ela se adicaba a observarlos, a observarlo, coma o cativo que busca o sorriso cómplice do adulto confiado de que atopará o que precisa.

Co tempo Xoán aprendera a deixarse levar. Por veces, dependendo do ton da melodía e da súa propia disposición, a imaxinación víase ceiba e xogaba con el a viaxar no tempo e na historia do Casino. Así, ás veces cría ver ó fondo do local a figura escuálida do xenio Saramago, a mirada tranquila baixo as lentes, que semellaba distante matinando quizais nalgún daqueles personaxes que deixaran pouso en Xoán. Noutras ocasións a viaxe era máis longa para atoparse co propio Valle Inclán. Aquela noite o arousán parecía estar máis preto ca nunca, na mesa contigua á súa, mirándoo con xesto respectuoso como agradecido pola súa viaxe.

Nunca se atrevera a achegarse a ela pero hoxe era diferente. Hoxe é o día!, parecía recordarlle a mirada do poeta que se viraba cara el ó tempo que un sorriso emerxía daquela singular barba. A sonata que acababa de dar comezo semellaba secundar a proposta na tregua que os silencios lle daban ó son. Sabía que hoxe tiña que achegarse a ela si ou si. Ó tempo que este pensamento invadía o seu maxín o ritmo dos latexos experimentaba un in crescendo, como querendo ir á par coa melodía, e as gotas de suor lembrábanlle a Xoán que o pánico escénico no é tan só cousa de músicos. Pero estaba decidido, un último xesto de aprobación do novelista portugués terminou de convencelo e logo de escoitar o aplauso final camiñou decidido cara ela esquivando o medo que medraba con cada pegada. Non había volta atrás. Quen era el para contradicir a dous xenios? A sonata non llo perdoaría.