Rescoldos

O refraneiro, sabio por popular, di que “onde houbo lume, rescoldo queda”. Galicia, en canto se logre facer desaparecer o lume, será un rescoldo.

Cada ano, os lumes señorearon de sempre a nosa terra. Especialmente desde que a finais dos cincuenta e comezos dos sesenta o chamado entón Patrimonio Forestal del Estado incautou os montes que os nosos paisanos viñan disfrutando, nos que criaban en liberdade ovellas, vacas e cabalos.

O Patrimonio Forestal deu traballo (pan para hoxe, fame para logo) a moitos dos nosos homes plantando piñeiros, moitos deles en lugares inhábiles para estas plantacións.

E os primeiros lumes daqueles anos eran seguidos con sorna polos damnificados nunha expropiación non pagada, que (“de rabia canta o galego”, di outro refrán) non sería de proveito para ninguén.

Cabe supoñer que aqueles rescoldos, máis de corenta anos despois, estarán totalmente apagados e aventados. Que as causas serán outras. Que perxudicarán a todos, pero a alguén han de beneficiar, ou estamos rodeados de tontos ademáis de criminais.

O Presidente Zapatero veu a Galicia, xesto que é de agradecer. E vai dispor medidas compensatorias, que son de xusticia. E mandou ó Exército, como corresponde a unha catástrofe. E ata a Vicepresidencia da Xunta lanza unha campaña publicitaria para mentalizarnos de que o lume é malo e nos proporciona un teléfono para chamar.

Vai ser difícil tratar estes rescoldos, en canto o lume deixe de queimarnos por fóra e por dentro.

Os rescoldos físicos iranse esvaíndo conforme as choivas e os ventos vaian lavando os nosos montes, traendo terra nova e con ela sementes de herbas que nacerán vizosas entre o solo calcinado.

Pero vai ser difícil eliminar os outros rescoldos. Vai ser difícil esquecer o sentimento de impotencia diante do lume e dos incendiarios. Vai ser difícil asumir que a solución dun problema non depende da cor do gobernante. Vai ser difícil asumir que vivimos nun país -o máis verde de España- que arde como se tivese lume dentro.

Son moito peores os rescoldos da alma que os do monte ardido. Pero están ahí.