De pura cerna (55)

…/…
Cando chegou Nicasio, avanzada a noite:

-¿Como vés tan tarde? Estábate desexando... –Neves, por todo saúdo, nerviosa.

-¡Ai, si; mira esta moza, qué verdes ten...! –Deulle unha palmada pícara..

-¡Bobo! Ben sabes que me refiro ás nosas leas coa Neviñas, ¡que aínda non volveu! ¡Nin volveu, nin chamou! Talmente parece que teña os horarios do Merton..., ¡que ata non sei por qué a xente di fillos de puta cando tamén hai fillas de puto!

-¡Muller, modérate; terán ensaio, ou como se diga, niso do T.E.U.! –Evadiuse Nicasio, que prefería controlar as nove tinturerías a discutir coa Neves acerca das, ¿orixinalidades?, daquela filla postiza, tan fachendosa e tan provocativa; tan guapa e tan artista! ¡Iso, ademais de filla de puto, en palabras da Neves!

-Non creo, que non me dixo tal cousa; ademais discutiu co Arturo, por teléfono, e saíu con outro mozo, co chulapo de marras.

-¿Con ese fillo do xeneral non sei cantos? ¿É que volve ás andadas? ¡Mecachis, esta cría...! –Daquela si que se enfadou Nicasio.

-¡Si, con ese! Para que vexas que esta rapaza sae cacholana e moceira coma o Merton, tal cal; e iso que nunca del se lle falou, nin para ben nin para mal, pero..., ¡os cachos tiran ás olas!

-¿E logo, ese Arturo, qué; non reacciona cos desplantes da súa prometida?

-Xa che dixen que rifaron por teléfono. Neviñas colgoulle de súpeto, como nas películas americanas, pero despois de chamarlle “soprón”. ¿Ti sabes qué quere dicir iso?

-¡Eu que sei! ¡Son falares que teñen agora, cousas desta xente de estudios! –Nicasio, que desexaba convencerse a si mesmo.

Aínda están sen analizar a fondo, por falta de investigación e / ou de perspectiva histórica, os complexos que lle entraron á mocidade da guerra con respecto aos seus fillos, máis ilustrados cá eles, obviamente, pero estudados con un esforzo inxente, titánico en moitos casos, precisamente, ou moi especialmente, para evitarlles unha repetición daquelas angustias, daquelas privacións, que en España viñan sendo crónicas.

Neves non entraba polas inxenuidades nin polas compracencias do seu home:

-¿Nicasio, é de xente de estudios poñerse a rifar desa maneira, dicirlle picardías por teléfono, cando lles faltan catro semanas para a data da voda? ¡Despois de colgarlle, coma unha maleducada, vai e chama ao outro, que se presentou aquí, de seguidiña, coma un can na xaneira, detrás da súa cadela...!

-¡Muller, son outros tempos! –Nicasio, buscando xustificacións. –Igual se cita con ese rapaz...; non sei, para darlle celos ao Arturo, como para dicirlle que se ande con coidado, que tamén lle quere falar nada menos que o fillo dun xeneral. ¡En definitiva, que nin sei, nin os entendo!

-¡Xeneral é seu pai, un de tantos que fabricaron esa maldita guerra! Sobes aí arriba, ao Palacio de Buenavista, e daquela, nun tris, ¡trinta! Pero o que é este..., ¡este me parece que só manda nas mulleres desvergoñadas, tal e como facían aqueles empresarios de Cuba! ¡E xa non a leve a mal sitio...!

-¡Neves, iso nin o digas, que a nosa nena ten carácter; e sóbralle decencia! –Nicasio, pese a tódalas dificultades e a tódalas obxeccións da Neves, inveterado defensor da filla.

-¡Claro que non podo dicilo, que chegas ti para defendela! Pero dime, ho, ¿qué se lle perde aquí a ese avogadiño das silveiras, que xa daquela que empezou a solicitala lle dicía que estaba acabando a carreira? ¡Dereito, dereito; dereito ao capitaliño, ao noso, que é o que el ventea! ¡Ese na vida sae avogado efectivo; que cho digo eu, Nicasio, que teño ollos; non serán tan guapos coma os da miña curmá, pero, se cadra, vexo máis cá ela!

-Falando de mirar: mira qué casualidade, e mira por onde, ás veces, é boa cousa que estes avogados de Madrid sexan tan burros... –Algo lle quería dicir Nicasio, pero non lle resultaba doado de expoñer, así que se detivo nesta frase.

-¡Re... puñetas, que para a súa comenencia nunca burros foron, que non hai burro que non cobre nos preitos, manque os perda! –Sentenciou Neves. –Pero non esteas con voltas, como adoitas facer, que se tes algo que dicirme, sóltao, que van horas de loita; ¡e canso!

-¡Só foi unha falsa alarma, como dicides as mulleres..., nesas ocasións!

-¡Para adiviñanzas estou, cómame nunca o diaño!

Nicasio tentou acariciala para amolentarlle aquel xenio tolo que lle entraba por veces:

-¡Neves, agarda por min, que cando te enfadas botas por esa boca..., mesmo coma un cavador daqueles da Granda da Amurín!

-¡Veña, ho; solta, que non está o día para cóxegas; di o que teñas que dicir, e onde non, cala e durme!

-Pois o chiste non é curto: Trátase de que hoxe vin tarde porque me foi buscar, á tinturería, don César Arnáldez...; xa sabes, o pai do Arturiño, ¡para tomar unhas copas comigo! ¿Ves qué amable é?

-¿Ese? ¡Outro avogado das silveiras, que non pasou de chupatintas dese Ministerio! Como está folgado, cando non anda de monta..., ¡lévate de copas! Pois ese señorito xa te podía deixar; si, a ti, no que estiveses facendo, que ben ve que estás xuntando vida para o seu fillo, pois o que é el, moito colo de amidón, paxariña, zapatos, que os dá a lustrar..., e despois ten que ser miña curmá quen lles poña o piso, o piso e maila consulta. ¿Que che parece? ¡Neste Madrid é certo que hai fariña, algo, pero máis abunda o farelo!

-Neves, ti sempre coa teima dos cartos. Eles teñen seis fillos, ¡seis!, e déronlles carreira, aos seis, ¡que xa é moito! No caso de Rodrigo non te queixaches de que Herminia puxese a farmacia, ¡toda!

-¡Ti es un xan, que aquilo foi diferente; empezou como sociedade...!

-Pois o chiste do xan vén agora, que che vou falar do pequeno que é este mundo. Para que vexas: Seica estivo aquí, en Madrid, en Asuntos Exteriores, un señor de Cuba, non sei se co Cónsul ou co Embaixador, e daquela preguntáronlle ao pai dese Arturo se habería forma de localizar en España..., ¡agárrate, forte!, a unha tal Herminia López Fernández, unha moza que tivo unha filla en Cuba, aló por Marianao..., ¡que en Cuba danas por desaparecidas, tanto á nai como á filla!

Neves pasou por tódalas cores, segundo ía relatando o seu home, ata pararse nun branco lívido, a punto de morte:

-¡Ai, Deus, que me vou desmaiar! ¡Levántate, Nicasio..., e vaime pola augardente!

-Cala, muller, tranquila, que xa che dixen que só foi unha falsa alarma. O teu futuro consogro comentoumo, de pasada, de chiste, coma unha anécdota das cousas de Cuba, da Cuba de daquela, antes do Batista, ¡que despois foron a máis! ¡Cálmate, muller, que me destapas! O que é el, don César, só sabe que estivemos na Habana...

-¿Que...; qué máis sabe ese moucho? ¡Tira da rolla, rápido!

-¡Pouca cousa; practicamente, nada! Di que lles contestou aos cubanos que esa pescuda era como buscar unha agulla nun pallar, pois agora, de Cuba, non está vindo ninguén... Que mellor que en Asuntos Exteriores, ou mesmo por Gobernación, sería que se dirixisen ao Centro Gallego de La Habana. Pero alí, no Centro, xa estiveran, e ninguén lles deu razón dunha tal Herminia que tivese unha filla de moza... Con esas dificultades, os cubanos dixéronlle a don César que nese caso contestarán negativamente, dando por rematadas as enquisas. ¿Pero, a qué non adiviñas o resto? ¿Que non…? ¡Pois que, co resultado negativo desas pescudas, despois de non sei qué tempo, eses cartos irán a prol da Beneficencia, para obras da mesma! A cousa ten graza, ¿non si?

-Nicasio, non sexas marulo, e fala clariño. ¿Que estás dicindo? ¿Que cartos son eses? ¡Veña, home, que me pos a parir, cousa da que nunca fuches capaz...!

-¡Ai, muller, qué pouco entendes! ¡Cartos; non sei cantos, moitos, unha fortuna; que os deixou en herdanza aquel Merton para a filla dunha galega que rexistrou unha filla natural, aló en Marianao, no Vinte e oito..., cos apelidos da nai, López Fernández! ¿Enténdelo agora?

Neves quedouse abraiada e tardou en poder articular:

-¿Así que por fin..., levouno o demo? –Cun respiro fondo, satisfeita.

-¡Non, muller; coido que sería entre varios...! Ese fideicomiso, ou como se chame, seica está para a Beneficencia, non lembro se me dixo de Cuba ou de La Habana, se pasado non sei qué tempo non localizan á filla do Merton, pois como tal quedou recoñecida no propio testamento daquel truán! ¿Que, non te fas de cruces?

-¡Ai, Deus, seguro que metiches a pata...! ¿Non te descubrirías? ¡Se o fixeches, daquela separámonos!

-¡Que va, que nesta non me pillan! Díxenlle ao Arnáldez que tamén, que estaba conforme en que iso era buscar unha agulla nun pallar. Que ti e mais eu sempre vivimos na Habana, que alí naceu a nosa nena, ¡no Vinte e nove!

-¿Pero, da Herminia...; desa Herminia, cos seus apelidos...? ¡Ai, Deus!

-¡Diso, nada! Díxenlle que a nosa Herminia si que estivo en Marianao, pero con meus tíos, que como el era boticario, pois..., que se foi para aló, para atendela mellor, alí, no campo, que en La Habana non lle sentaba o clima... Tamén lle dixen que aínda que Marianao queda preto de La Habana, nós non coñeciamos, nin de oídas, ningunha moza que tivese un fillo dun americano, dun daqueles gringos.

-¡Xa! ¿Pero, iso dos apelidos, López Fernández...?

-Diso engadinlle que Herminias López Fernández, aló por Galicia, habíaas daquela, ¡a centos! Que era un nome abundante, en tódolos municipios. Tamén lle remachei o cravo dicíndolle que deses apelidos non hai familia que non teña polo menos un. Pero, a mais diso, ¿para qué darlle voltas? ¡O cubano, ese fideicomisario, o que foi á Embaixada, marchouse! ¡Ou se foi, ou se irá un día destes; e que o leve Satanás, seu compadre, que para ser da confianza do Merton é que era da mesma camada!

Neves seguía con palpitacións, levantándose e deitándose, que non acougaba de ningunha das maneiras:

-¡Non sei, non sei! ¿Que máis dixo, ho? ¡Conta rápido; non ves que estou tremendo..., coma unha vara verde! –Non esaxeraba cousa, que aquel descubrimento, pasada a sorpresa inicial, excitouna terriblemente.

-¡Non, muller, máis nada; o dito! Ben que repetiu ese Arnáldez que me comentaba este caso como simple curiosidade, e só por iso, por ser nós galegos, por haber estado en Cuba...!

Á Neves veulle un trasacordo:

-¡O malo é se tamén andaron por Galicia, preguntando! ¡Aqueles contareleiros da parroquia, os propios caciques de Castroverde...!

-¡Non, muller, diso nada; paso fea, que non teñen pistas!

-¿Como que non? ¡A Castroverde hai unha estrada, descantiá, que o sabes ti, de cando arreabas nos xatos!

-¡Muller, que non é iso! Trátase de pistas, rastros; como fai a Policía... Ti perde coidado, que ao trapallán do Merton pouco lle importaba de onde eramos, nin como se chamase a nosa familia... El só sabía que eramos galegos, escravos seus; ¡uns de tantos!

-¡Non sei, non sei! Nicasiño, ¿diso dos libros de bautismo, aló en Marianao, na parroquia...? ¿Non se nos soltaría algún punto...?

-Tranquila por iso, tamén por iso, que nin na igrexa nin no xulgado, que me lembro que só puxen neles, naqueles libros, que a nai vivía en Marianao, sen domicilio fixo..., ¡posto que non tiña casa propia! De avós, puxen, “estranxeiros”; ¡sen máis! Despois, na Habana, nós, cando a rexistramos de segundas, como filla nosa, e cando a bautizamos, tamén de segundas, daquela falamos moito, de todo, co tío Bernabel, ¡así que quedou tan estudado e tan atado que nin que fósemos políticos acubillando os seus amaños!

Neves volveu a repetir aquel, ¡Non sei, non sei!, tan seu.

-¡Pero, muller, ti es máis incrédula có propio Merton! Daquela, coa cousa recente, quen puido dar con nós, co artimañas que era, foi o propio Ádam, se tivese conciencia..., pero como só tiña as cinsas dela, todo o máis que se lle ocorreu, e para iso, recente, á hora da morte, foi recoñece-la filla no momento derradeiro, no seu testamento, ¡sen outros datos! Tampouco perdas de vista que os cubanos son os primeiros que quererán tapa-lo conto, ¡que así máis dun farase con unha presada de dólares, dos daquel cabrón!

-Nicasio, ¿el chegou a saber que Herminia tivo unha filla súa, non si?

-Claro, pois, do que non, a qué viñan esas buscas!
-Agora que o levou o demo; un, dous, tres..., os que fosen; ¿mereceranos un respondo? ¡Tan só un, e para iso, por caridade, que eu, de regalo, aos puteiros de Cuba, nin media!

-Coido que ben lle levamos responsado! O gran responso, o definitivo, é..., ¿como llo contamos á nosa Herminia? ¿Ti cres que cobizará ese diñeiro..., do seu..., do seu home...; quero dicir, do pai da súa filla?

-¡Non sexas parvo! ¡Diso, nin un níquel, e menos a cambio do noso segredo! Xa verás como di, cando llo contemos...; cando llo contes ti, que es o que andou nesa historia, ¡Uf, qué noxo! O que vou facer, mañá, é ir aos Xerónimos, para encargarlles una Misa, ¡pero polas miñas intencións, que se lles digo que van misar polo propio Satanás, en persoa, daquela volveranse a min! ¡Deus lle dea tanto inferno ao Merton, nadiña menos, do que nos fixo pasar a nós, a todos, que dun xeito ou doutro, mira canto pagamos pola súa cabronada: Herminia, a primeira; e tamén a filla. Toño quedouse sen noiva. José Antonio, non ten irmá. E Rodrigo... ¡Rodrigo, non, que ese bo favor lle debe ao gánster, que ese si que herdou do Merton, que ten por muller a que non quixo esoutro, á nosa Herminia, unha árbore con moitas ramas, con moitos saberes, con froitos boísimos, que esta muller, como sempre digo, é de cerna, de pura cerna, sen sámago, ¡ningún! ¡Aquela traizón do gringo incluso lle serviu para madurarlle as súas virtudes!

Nicasio, tapándolle a boca con unha man:

-¡Cala con iso, que logo pareces un frade predicando! Neste cochino asunto o que sinto é que se nos fose ao inferno..., ¡sen leña! Polas ganas, dáballa eu, ¡de carballo! ¡Deus, cómo me gustaría ser o atizador da súa ánima! ¡Morría con gusto, agora mesmo, se San Pedro me dese o cargo de atizador da caldeira daquel gánster, daquel Merton!

-Niso da leña..., -dixo Neves, -que reparta aquel Verdini co seu cómplice, co seu Merton, aquela malleira que lle regalaches en Cuba por medio daqueles amigotes! Se cadra aínda se resinte das costelas, ¡se é que vive ese..., ese tano!

-¡Tanto que lles gustaba o carro, aquela limousine, que nin se apeaban dela! –Nicasio, evocando aqueles luxos abraiantes dos gringos.

-¡Nin se apeaban do carro nin das mulleres, que se non llelo impide Pedro Botero, eses montan bordeis no alén, medio a medio do inferno, que seica é un sitio quente!

En cas Neves, aquela noite, a satisfacción, mesturada coa alarma, da morte do Merton, compensounos con creces das rabeiras que lles proporcionaba precisamente aquela filla do propio Ádam. O último que lle dixo Neves ao seu Nicasio, antes de durmirse, foi:

-Nicasio, ¿dormes? ¡Ai ho, que debes te-la conciencia ben tranquila, semellante leirón! Escóitame só unha cousa: Así non fagamos máis nada nesta vida, ti e mais eu, maiormente nós, temos que espelirnos en educarlle a filla a ese diabo que está nos infernos..., ¡maiormente para que nunca chegue a parecerse ao pai! ¿Estás conforme?

Nicasio respondeulle cun gruñido afirmativo, xa nas alturas do primeiro sono, todo feliz de que houbese desaparecido da face da terra aquel explotador de galegas...; ¡das galegas, das mulatas, de canta perforación sexual houbese na Habana, fose por vicio ou por necesidade nutricia! Nin por un intre tiveron a tentación de exhibir á Neviñas para que percibise aquela herdanza millonaria, ¡en dólares!, que obviamente tiña que ser cuantiosa. O único que realmente lles apetecía, naquela noite dos milagres, se tal cousa fose posible, era atizarlle ao gánster, ao Merton, dando por seguro que cocía a tal hora na caldeira grande dos infernos, na máis grande!
.../...