Camiños de Exilio

Alén das causas políticas e históricas que desembocaron na crise actual dos refuxiados, causas que non me sinto capacitado para analizar dunha maneira obxectiva e/ou exhaustiva, trátase dun drama humano no seu máximo expoñente. Non imaxino peor traxedia persoal que deixar todo o que foi teu sabendo que non vai quedar nada, non só do teu, senón tampouco do teu pobo e da túa xente. Estamos a falar dun éxodo sen camiño de regreso que deixa soños feitos cascallos á procura de incerteza. É unha viaxe da nada á nada e nesa viaxe descobres que ás portas da salvación es un número a repartir. Unha persoa que perdeu todo despois de telo todo (lembremos que están a vir xentes de profesións e formacións moi variadas) vendo que as loitas da vida esmoreceron coas bombas do fanatismo e da interese xeoestratéxica.

Esta é a traxedia que milleiros de persoas están vivindo nas fronteiras exteriores da UE mais cómpre lembrar que non hai tanto tempo que Europa vivía este tráxico éxodo fuxindo do nazismo e do comunismo.
Entón non debería facer falla falar da diferenza entre afrontar un exilio e afrontar unha migración. A diferenza é poder volver cando se queira nunhas condicións que garantan a propia integridade. Isto marca un abismo que nos obriga a analizar cada caso e tratalo de xeito pormenorizado xa que como demócratas (e en moitos casos cristiáns) non podemos moralmente negarlle o asilo a ninguén. Ter esta convicción tamén supón un exercicio persoal de memoria histórica e pensar que quizais chegou a hora de facer o que fixo por nós Lázaro Cárdenas no ano 1939 fretando o Sinaia, o Mexique e o Ipanema cara México nos que moitos perseguidos polo novo réxime salvaron a propia vida.

Máis alá dos problemas económicos a moral democrática imponnos o deber de axudar a preservar vidas e isto ten que ser un eixo fundamental de unión que nos leve a tratar esta crise con empatía. A realidade convídanos a ver como a torta da historia dá a volta e de aí nace a oportunidade de decidir cómo queremos actuar. Podemos virar as costas e consentir un novo xenocidio ou dar a cara e comportarnos como verdadeiros demócratas sabendo ademais que antonte eran os nosos avós, avoas, bisavós, bisavoas os que tiñan que fuxir alén do mar.