Do inferno con billete de volta

O polifacético investigador, poeta, cantor e cidadán do mundo Antón Valcarce fixo unha incursión no teatro ("De Nápoles a Monforte polo Inferno") para especular con cal sería a visión do mundo que se levaría o VII Conde de Lemos se regresase á súa terra, Monforte. O autor non dubida nin un intre onde está o Conde, por xustiza ten que estar no inferno, pero como no inferno as ánimas consómense lentamente e como hai varios niveis dentro do mundo de Hades, o Conde aínda debe andar penando por aí abaixo.

Antón non quere tratos co demo, en cambio preséntanolo como un ser comprensivo e por veces afectivo que acaba por facer concesións. A miúdo facer concesións implica expoñer ao beneficiado das mesmas a fondas decepcións.

A partir de aquí o Conde fai unha viaxe polo cambio e a diferenza que hai entre a súa política e a de hoxe en día. No fondo séguese cociñando todo en palacio e a partir de aí seguen a existir capas sociais con acceso limitado. Antón ponnos diante dunha especie de despotismo ilustrado onde o pobo elixe entre o que lle deixan elixir e o poder simula un cambio que ten por obxectivo que nada cambie.

Quen lea esta obra de teatro ou que teña a sorte de vela representada, cousa que valería moito a pena, entenderá as argucias do poder para simular pluralidade e facer ver o que quere que vexamos. Neste sentido cada palabra pronunciada como discurso de futuro leva a medida de Maquiavelo, que domina a perversa arte de prometer. A partir de aquí todo é doado nunha sociedade carente de memoria e de perspectiva histórica.

É esta unha farsa que merece ser presentada en tódolos teatros do país e coido que o espectadores veriamos nun espello a nosa propia realidade que mesmo fai boa a ruindade do Conde de Lemos.

Antón Valcarce ensínanos a identificar caciques e cacicadas e convídanos a abrir os ollos a unha realidade perversa que aínda somos quen de mudar se escoitamos máis alá da borralla adormecedora que os medios de comunicación nos inxectan en tráxicas doses de 24 horas.