Identidade, atractivo e definición

Aínda de difícil relación entre sí, hai tres temas de actualidade que conflúen na mesma persoa – Galicia / Galiza – e condicionan a nosa situación colectiva actual.

Unha, son os incendios forestais, que este ano parecen afectar con menor intensidade ó noso País, sen que ninguén ata agora fixera alarde delo, e sen que se poida achacar á climatoloxía calquera variación ostensible. ¿Estaremos cambiando? ¿Quererémonos máis, por fin?

A segunda, non de menor importancia, é a imaxe que Galicia poida ter de cara ó exterior, xa que o mesmo Director Xeral de Planificación Económica e Fondos Comunitarios da Xunta de Galicia confesou que entre 1993 e 2005 o noso País, e España, perderon atractivo para os inversores extranxeiros.

E a terceira, tamén de transcendencia, especialmente para os que andan nas cousas da política, é a imaxe de cara ó interior, a xeito de propia definición.

Se pretendemos igualarnos con outras autonomías, cabería asimilarnos mesmo a Aragón, a quen cantou Labordeta laiándose de que “si antaño fuimos Reino, no nos dejan ser nación”.
Difícil tarefa a de definirnos. No himno proclámase que somos “Nazón de Breogán”; para un gran poeta somos “Galicia, nai e señora”; para o actual goberno galego, “nazón” sen dúbida; para Núñez Feijoo, “región” con total seguridade.

E sen embargo, somos a mesma, a efectos de identidade. Somos a mesma a efectos de amor e atractivo. O que ocorre é que hai moitos xeitos de vernos colectivamente, moitas “sensibilidades”.

Podemos arder menos, podemos chamar menos a atención dos que só nos valoran a efectos de rendibilidade, podemos amar á nosa terra de xeitos diferentes… Non dependemos, en definitiva, da imaxe exterior. Dependemos, e moito, do trato que nós mesmos damos á terra. E de xeito total, da nosa propia consideración.

Seguimos sendo os mesmos. A identidade e o atractivo é cousa nosa. E cousa nosa tamén poñernos de acordo, como mínimo, no que somos. Porque postos a definirnos, fagámolo dunha vez para sempre, cun concepto no que todos esteamos de acordo.
É difícil, pero é o mínimo que podemos pedir neste volver a empezar que os políticos se empeñan en facer que vivamos.