Dúas feridas enormes

Negativamente, sempre sucede algo todas as semanas. Pero esta que acaba de pasar deixounos dúas feridas que, a maiores, ten visos de non curar nunca. Os incendios e a violencia machista ou violencia de xénero ou violencia doméstica. É igual, é violencia. Peor aínda, é máis ca violencia; esta podía ser uns simples paus, pero vai moito máis alá; tan alá que chega ata á propia morte.

Os incendios. O culpable, é verdade, sempre é o pirómano. Pero este case se pode dicir que se ve “protexido” polo asunto político. Cunha boa política na gandaría e na agricultura moitos montes non terían qué arder. Lembro nos anos 60 e 70, cando andaba nos montes de Baños de Molgas coas vacas que, as probes, ás veces, nin tiñan que pacer. Tiñan todo máis peladiño ca unha baldosa. Normal, xuntábanse máis dun cento de vacas pacendo. Todo o monte lles era pouco. Agora, por exemplo, Pinouzos xa está feito un bosque. Non hai vacas. E haberá menos. Cantas granxas de leite pecharán? A agricultura non ten onde caer morta. Cantas viñas se abandonan? Todo iso será bosque. Hai que axudar á agricultura e á gandaría, e non ir en contra delas, como se está indo.

A violencia machista. Isto xa non ten nome. Creo que son 23 as mortes que van no ano. Demasiadas para ser vítimas coas que o propio asasino conviviu ou aínda convivía. Tamén aquí a culpa é, por suposto, do asasino. Pero tamén, politicamente, se deberían tomar outras medidas. Non hai espazo para analizalas. Non creo, pero oxalá que estas dúas feridas cicatricen algunha vez.