A Alcalda de Madrid devólvenos a Cunqueiro

Interrompo momentaneamente a serie “Cousas de curas e fregueses” por mor da tiranía da imperante actualidade. Non podo resistirme ante calquera evento dunha das miñas máis admiradas personalidades, Don Álvaro Cunqueiro.

MOITAS GRAZAS DOÑA ALCALDA DE MADRID POR DEVOLVERNOS A CUNQUEIRO

Excelentísima Señora Doña Alcada de Madrid, non se imaxina con canta alegría recibo a noticia de que vostede ten intención de firmar o que os do seu grupo de goberno lle poñan á firma con relación a devolvernos a parte de Don Álvaro Cunqueiro que por un tremendo erro histórico reteñen en Madrid. Segurísimo que o mesmo Don Álvaro lle lo agradecerá infinito, porque ben sabemos que non se pode sentir cómodo un facha coma el entre tantos progresistas coma vostedes e por outra banda aquí na súa terra temos sitio pra todo canto teña relación con el, mesmo pra a chantela que deu nome a una calle en la capital del Reino, ou será de la República?

Ben sabemos tamén que este decisión está movida polo desexo de poñer a memoria histórica no seu sitio, porque houbo moito facha coma Don Álvaro que confundiu a memoria histórica coa memoria histérica. Claro que vostede, una profesional do exercicio da xustiza que non é exactamente o mesmo ca una profesional da xustiza, sabémolo ben en Lugo dun tempo a esta banda, ten que ter a memoria coma do trinque, porque aquel exercicio de aprender os temas da oposición e cantalos deixa una pegada indeleble. Non me irá saír agora con que chegou á maxistratura sen oposición, por promoción interna. Iso aínda que mo dixese non llo cría porque lin que ós seus 70 anos, eu xa teño 71, “sigue empecinada en reinventar la justicia”.

Moi ben, vostede é dos meus, mellor dito: das miñas. Non tirará a toalla nunca e se de paso se reinventa a historia, ole tu grasia, morena!

Vostede non é soa nesta decisión, ben sabemos tamén que a acompañan os e as que lle fan a corte. Por aquí por onde eu son non dicimos facer a corte, senón estrar a corte, podemos, podemos, estar equivocados pero dicimos estrar que ben sendo case o mesmo, non?. Mira ti o Don Álvaro que parecía todo bondade e, que agochado o tiña, andou entre falanxistas o pillaban. Non haberá entre os seus antergos, Doña Alcalda, nin entre os dos que lle estran a corte ningún falanxista por casualidade, non? E que, se por aí os houbese veríame obrigado a dubidar da súa memoria histórica. Ou será histérica? Pois mire, o ignorantes que somos por aquí arriba, a min sóame máis a falanxista Carmona ca Cunqueiro, por que será?

Verá Doña Alcada, (non me tome a mal o de alcalda; é que a min, non sei por que, paréceme máis feminista ca alcaldesa), no curso 1967-68 xa eu era un curiña, ou sexa, un parásito da sociedade a quen o seu bispo, ou sexa, o meu, mandou facer un curso a Madrid pra formadores de seminarios, ou sexa, pra formar máis parásitos que acubillasen nas sancristías a moitos falanxistas e a algún que outro grupiño de sindicalistas e laboralistas e mesmo a células políticas de esquerdas formadas por máis de cinco membros. Se non me falla a memoria histórica, a partir de cinco xa era xuntanza ilegal se non tiña permiso gobernativo, pero claro diso non convén gardar memoria histórica, como tampouco ven ó caso gardala do tan nefasto prá transición Cardeal Tarancón.

Aquel maio do 68 tamén corrín diante dos grises en Madrid, todo por non levar entre os dentes o carné de cura, porque cos curas non se metía a policía franquista, verdade que non, Doña Alcalda?, porque todos eramos falanxistas máis ou menos coma Don Álvaro, verdade que si, Doña Alcalda?.

Verá, naqueles anos tiven a ledicia de escoitar en Madrid ó Falanxista Don Álvaro dar una conferencia no Club do desaparecido diario Pueblo tan dos sindicatos verticais e tan da ditadura franquista, no que non obstante se formaron tantos periodistas que foron transcendentais na transición. Non habería que retirarlles o título a eses periodistas polas mesmas razóns que a Don Álvaro el nombre de la calle?. Ve, Doña Alcalda, agora, ó dicir diario Pueblo, noto que me gusta máis dicir POBO como dicía Don Álvaro, probe e xa verá como parece que enche máis o papo POBO ca pueblo. Perdoe que non me din conta de que a Señora Alcada de Madrid non pode ter tempo pra perdelo enchendo o papo, por máis que outros que temos menos que facer podemos, podemos.

Ía contarlle canto gocei escoitando a Don Álvaro comezar a súa conferencia, dende toda a súa altísima humanidade e con aquela voz envolvente con eco, deste xeito: “Señoras y señores yo soy de un país de creedores en encantos e meigas e bruxas e tesouros escondidos. Ah, perdonen, muchos de ustedes no son gallegos y seguramente no me entendieron. Voy a decírselo de forma que me entiendan todos: Yo soy de un país de creedores en encantos e meigas e bruxas e tesouros escondidos”. Como ben seguro que moitos aínda non o entenden hoxe, fai moi ben, Doña Alcada, e a súa corte en devolvérnolo ó seu país.

Despois seguiu o inconmensurable Don Álvaro: “De un país que hunde sus piés en el río del Olvido y reclina su cabeza en las últimas tierras conocidas en la antigüedad”. O río do Olvido, como vostede saberá, Doña Alcalda, é o internacional Limia e tamén saberá por que lle chamaban así. Se non o sabe podemos explicarllo os galegos. Podemos, podemos. Pero dáse o caso de que Madrid está por debaixo dese río do esquecemento, polo que non nos sorprende que non queiran ou non poidan gardar memoria do excepcional Don Álvaro. Claro, andando en escárceos cos falanxistas non me estraña nin casemente me dou explicado como puido ser un dos mellores escritores do século vinte, ou tampouco o foi, Doña Alcalda?

A tese que defendeu naquela memorable conferencia o ¿gran? Falanxista, pero moito mellor fabulador, Don Álvaro, foi a de que cando sabemos o nome de algo ou de alguén exercemos un certo poder de atracción sobre ese algo ou alguén, por iso, seguiu dicindo o gran inventeiro dunha nova ilusionante e soñada realidade, algo que vostede, Doña Alcalda, debería entender moi ben, porque lin que ós seus setenta anos soña cunha nova sociedade. Ve, eu, en cambio, non podo ter eses soños, porque polo simple feito de petencer á Igrexa Católica, necesariamente teño que ser conservador e retrógrado, non?

Argumentou a súa tese Don Álvaro dicindo entre outras cousas marabillosas que demostraban a súa gran cultura que, non obstante tiña a tacha indeleble pra a memoria histérica de ter cantado algunha vez o “Cara al sol”, dicindo que por iso: “Los hebreos no osaban pronunciar el nombre propio de Dios, porque sería una blasfemia tratar de ejercer influencia sobre El.” Baixo este prima e dende o meu punto de vista escurantista e cavernícola comparado co de Don Pablo Iglesias e demais estradores da súa corte, Doña Alcalda, creo que blasfemia, palabra en desuso, era tamén aquilo das moedas: “Caudillo de España por la gracia de Dios” Coma case sempre, diñeiro, poder e deuses aliados.

Pero o gracioso foi cando Don Álvaro, mestre da retranca, mecanismo de defensa psicolóxico e identitario dos galegos en activo, que os non galegos nunca poderán entender, dixo: “Por eso también muchos granjeros gallegos no llaman al zorro por su nombre: Lo llaman: O Golpe, o Outro, o también lle llaman Alfonso, como se llamaron muchos reyes de Castilla”. Menos mal que non lle deu por dicir que ás raposas a veces tamén lles chamamos manuelas. É que non lle veu ó pensamento, porque o noso Don Álvaro, ademais de ser falanxista degradado tamén era un inventeiro de historias non memóricas e mesmo dun idioma que en Madrid nunca entenderon nin entenderán os chulapos nin as emperatrices de Lavapiés.

Por todo iso, Doña Alcalda de Madrid, nunca a obriga lle podemos, podemos, pagar por devolvernos os restos que puidesen quedar por aí do noso Don Álvaro pra que repousen definitivamente neste país de creedores en encatos… Non é ese un do obxectivos da Lei da chamada memoria histriónica?

Sei que a Alcaldesa de Mondoñedo, no exercicio das súas funcións, lle pediu o contrario do que eu non me rebaixo a pedirlle, que me ensinaron dende neno a non pedir esmolas a pobres. De grande vou sabendo que á pobreza gústalle disfrazarse e adopta moitas caras diferentes coma a falta de memoria sensata e equilibrada.