Hai quen asocia xuventude con pasotismo e indolencia. É certo que hai ni-nis (que nin estudan nin traballan; pero hainos, por desgraza, de tódalas idades) mais tamén hai unha mocidade que se esforza, que se implica e colabora para mellorar as súas vidas e para construir un mundo mellor. A grande maioría síntese aludida polo traballo e o compromiso e tamén procura desenvolver as súas cualidades e aptitudes. Hai unha mocidade emprendedora e creativa que tenta buscar o seu espazo, sen deixarse levar polo desalento e a incerteza dos tempos de hoxe.
Unha das actividades culturais que máis seguemento ten na Coruña é a música, en todas as súas formas de expresión. Hai nesta cidade un grande número de mozos e mozas que se adican á música e se exercitan con algún instrumento, cadaquén no seu nivel. Hai moitas Escolas de Música con numerosa asistencia, o Conservatorio Superior forma centenares de profesionais e os
Locais de Ensaio (excelente oferta do Concello) acolle a numerosos grupos que tentan practicar esta noble arte e expresar a súa creatividade.
Un dos grupos que acode aos Locais de Ensaio chámase
Say My Name (Dí o meu nome) e está integrado por cinco rapaces novos (dúas mozas e tres mozos) que, despois de dous anos ensaiando xuntos e tentando elaborar as súas composicións, veñen de grabar o seu primeiro disco con nove cancións propias, que presentan ao público o día dezaoito de xullo nun local da Coruña, na zona de Monte Alto.
Algo máis de media hora de música, cantada en inglés -coa extraordinaria voz de Andrea de Artaza-, con temas amables e sinxelos que falan de amor, de desamor
e outras temáticas propias desta idade e de todas as idades (Take me home, I´m in love, How I love you...). Son cancións breves e cálidas que contaxian emoción e benestar. Sei, por experiencia propia, que alegran aos nenos e, tamén, ás persoas maiores.
Teño a certeza de que os compoñentes do grupo pasárono moi ben mentres realizaban este labor. A ledicia e a satisfacción que, sen dúbida, sentiron coa composición destas pezas e co traballo no estudo de grabación, consiguen transmitilas a quen as escoita. Pouco máis se pode pedir á musica: que sexa agradable e que axude a mellorar a vida.
Non sei cáles son os azares nin os resortes que moven o mundo da música. Descoñezo os enrevesados camiños que levan algunhas melodías desde o anonimato ás multitudes. As cancións deste disco, todas elas, teñen un alto nivel de calidade, teñen unha dignidade que as fai merecedoras de chegar ao gran público. Pero tampouco estou convencido de que eso sexa o máis desexable.
Non sempre é preciso acadar a notoriedade. O bó da música é o pracer que nos produce, e estas cancións teñen, con toda seguridade, un efecto benefactor, son terapéuticas: axudan a sentirse mellor e a pensar que, a pesar de todo, este mundo non é tan ruín. É un excelente agasallo, deses que nos trae, ás veces, o deus das pequenas cousas.
http://pablovaamonde.blogspot.com.es/
