David Otero (colaborador de Galicia Dixital) presentou na Estrada o libro sobre o Pai Seixas de Manuel Cabada (tamén colaborador desta casa).
Velaquí as súas palabras:
Hoxe síntome realmente feliz e asemade moi agradecido aos meus compañeiros e ás miñas compañeiras de Vagalumes por me deixaren presentar este acto e en especial, por unha parte, coa participación de Quico Domínguez, Silvestre Gómez Xurxo e pola outra o noso veciño Manuel Cabada Castro.
Cando vivindo polo barrio do Castiñeiriño e a cada día me atopaba con Don Severino Riveiro Tomé, con Antonio Gómez Vilasó, o Crego, e tiñamos reunións na súa casa de detrás da igrexa e así tamén na catequese e no Monte do Xeixo cos da JOC, de Conxo e de Vuelva mañana, entre eles Fico e Suso Mosquera
eu escoitaba falar do Pai Seixas
Un compostelán coma min. Logo, coma moitos e moitas
xa fomos doutros lugares.
E no caso do Pai Seixas direi: Compostela (1915), Bélxica, Palencia,Vigo, Bordeos, A Coruña, Salamanca, República Dominicana, Compostela, Vigo, Valladolid... e Vigo en terra sagra
cos seus de sempre.
E DIGO que estou contento de estar aquí porque por medio do libro que hoxe presentamos da autoría de MANUEL CABADA sinto moi de cerca nomes e vidas no tocante ao Pai Seixas.
Nomes e vidas como:
Severino Riveiro Tomé, mestre e a súa dona. Antón Gómez Vilasó, crego do Castiñeiriño, os mozos da JOC do Barrio, o meu curmán Álvaro Rodríguez Pumares que axudou ao Pai Seixas no libro Catrocentos Nomes Galegos. Para homes e mulleres, galegas e galegos, que logo deu lugar ao libro de Xesús Ferro Ruibal, o Diccionario dos nomes galegos. Tamén Manuel Espiña, Pepe Chao Rego, Xosé Alvilares, Amando Araúxo Iglesias, Miguel Araúxo, Xesús Silva (o Pai Silva da Cidade da Mocidade), Antón Beiras, Antía Cal, Editorial SEPT, Xaime Illa Couto, Domingo Fernández del Riego, Francisco Fernández del Riego, Fermín Bouza Brei, Quico Domínguez, Manolo Meixide, Lois Meixide, Alfonso Zulueta de Haz, Xohan López Facal, Camilo Nogueira, Paz López Facal, Xosé Manuel Beiras. Xosé Luís Méndez Ferrín, Xosé González Martínez
Pepiño de Teis e Redondela, Ana Miranda, Francisco Carballo, Avelino Pousa Antelo, Laura Cobas, a UPG, Galiza Socialista, o PC.
E DIGO tamén cando o 25 xullo de 1965, en San Domingos de Bonaval, de xeito oficial e por Rosalía, o Pai Seixas fai a primeira misa en Lingua Galega, aínda que antes, en 1961, o 25 de xullo, o noso veciño de Tomonde, Cerdedo, Tabeirós-Montes, Antón Rodríguez Fraiz, membro do Pedrón de Ouro, coñecido tamén e a ben como o Crego de Campañó, tamén fai outro tanto no camposanto da Chacarita en Bos Aires na honra e memoria de Daniel Castelao. Alí en Bonaval, na misa do Pai Seixas, estaban Don Ramón Otero Pedraio e tamén o noso veciño estradense Xosé Porto Matalobos. E así consonte a iso, á identidade e galeguidade, o Pai Seixas deixou dito: nacín galego denantes que ningunha outra cousa.
E DIGO tamén cando en Vigo, na residencia de Velázquez Moreno, se reunían os Membros da Xunta Democrática, logo a Plataxunta, e tamén no Castro como había mornura e acougo, acubillo e guía, para traballadores, en irmandade, da que saíron líderes e loitadores nas fábricas da cidade e arredores.
E DIGO máis cando se crea unha Comunidade de Homes Ceibes ao servizo da Humanidade e que así reza no punto segundo, que se concreta para nós no pobo no que estamos integrados: O POBO GALEGO.
Niso e máis, a xeito de síntese, do Pai Seixas dixo Quico Domínguez (o galego exemplar aquí presente):
El converteuse para nós nun referente e paradigma que, tanto en vida coma despois de morto
continúa a estar en nós
Tempos aqueles, dicimos nós, nos que cumpría tomar mensuras
, como así dicía o propio Pai Seixas. Hoxe tamén cómpre e máis que nunca. Pois el
un home de DEUS, O PAI SEIXAS
PROGRESISTA
, xa que logo galeguista
e así
galeguista, como xa dixo Castelao
Universalista. El soubo ben sentir a nosa cultura acoitelada, a educación agolada e o noso pobo simplemente (placidamente) adormiñado na longa noite de pedra.
Desta maneira a súa palabra, a do Pai Seixas, na exemplaridade, foi o soporte e o valor para ir contra a ignorancia promovida polas institucións e polos poderosos. O Pai Seixas teimou na loita, non se resignou, non se rendeu
e transmitiu con forza e tomou mensuras
, pois debía ensinar e facer vivir
sentir
que non é o posuír, que non é o amasar en demasía o que nos fai felices. O que nos fai felices é gozar das cousas
do traballo e das propostas
do que somos
do que queremos ser
, do que soñamos
Iso, el sinalábao moi ben
Iso, repetía
, "non cadra nunca co afán de lucro.
Pois como dicía Franzt Fanon
O irmán, a irmá
o camarada
son palabras proscritas
polos elementos colonialistas
Porque para estes
a irmá e a carteira
o irmán o negocio
o camarada
o seu compinche
a camarada
a explotación
AMIGAS E AMIGOS
No baseamento da mensaxe, da lección
do pai Seixas
preguntamos
"HAI QUE SEGUIR A TOMAR MENSURAS
?
Non esquezamos
e como nos dixo Paulo Freire, pedagogo brasileiro
Ninguén se salva só,
Ninguén salva a ninguén
Todos nos salvamos en comunidade
Ben o sabía o Pai Seixas
HABÍA DAQUELA QUE TOMAR MENSURAS
?
HAI HOXE QUE TOMAR MENSURAS
?
David Otero (na Estrada de Tabeirós no andar do ano X. Mª Díaz Castro, MMXIV).
