Xa que o título que lle puxen a este libriño é, Espallando ideas, e na obriga de ser atento cos meus parentes cataláns pois herdei un apelido, Vilabella, con b, de orixe tarraconense, anticípome a ofrecerlles os meus servizos.
Este modelo de Letra de Cambio, do ano 1933, é para que vaian pensando, imprimindo, as letras suficientes para devolverlle a Galicia tantas e tantas que desde aquela data viñemos recibindo dos nosos emigrantes, e como sempre tivemos pouca industria, pouca inversión, en lugar de quedarse aquí as divisas ían todas, a feito, para Cataluña; primeiro foron as pesetas, despois a enerxía eléctrica, os xatos tenros, e con eles os mozos resistentes, traballadores; por último, os euros
, algo de todo ¿Algo? ¡Non, algo non, moito!
Como para satisfacer esa débeda primeiro teñen que imprimir moeda, ao quedarse sen euros, tamén lles facilito, a título de modelo, un billete de 50 francos, do ano 1981, pois, xa que eses españois do Oriente, ¡da parte de onde veñen os Reis Magos!, tanto odian a España, á propia nai que os pariu, supoño que se botarán no colo da madrasta, séxase Francia, así que o modelo resultaralles aceptable.
¡Que non se diga que este herdeiro non lles facilita as partillas!
-.-
Qué; botamos en falta o Paraíso, temos nostalxia? Pois, para retornar, só temos un camiño: Que en cada deceso os nosos inimigos opinen, podan opinar, con coñecemento de causa: ¡Qué boa persoa foi! E á vez, que os amigos digan: ¡Todo o fixo ben! ¿Unha utopía? ¡En absoluto, porque utopías son, chamámoslles, ás cousas imposibles, imposibles e/ou irrealizables!
Para que os inimigos cheguen a falar ben dun, dun ou de todos, teñen que darse, concorrer, dúas circunstancias: que ti foses un muchacho/a excelente, digno de cantarche o, For he´s a jolly good fellow, for he´s a jolly good fellow; e que teña desaparecido esa clase de envexosos das virtudes alleas, que as envexan pero non as practican. Para que o fagan con sinceridade os amigos, ten que chegar a haber amigos de verdade, de corazón, que o sexan tanto de palabras como de feitos, categoría que tamén é perfectible, pero que máis o será se o noso exemplo comeza a ser exemplar.
Dentro das limitacións humanas, por suposto, pero todo deus pode tender a; ¡a iso, á perfección! Só hai que: primeiro, desexalo; e despois elevar a acto eses pensamentos, esas determinacións. É máis doado de dicir que de facer
¡Non debera selo, pois o Mestre ben nolo explicou, co seu propio exemplo, daquela que se encarnou nunha muller, nunha persoa, para ensinarnos precisamente iso: ¡a ser persoas!
Ten habido santos, pero diabros tamén, así que, mentres esteamos divididos entre Caín e Abel, da utopía non pasaremos. ¿Daquela, onde está a receita? ¡Só hai unha: o exemplo, comezando por un mesmo! Veu Xesús e
¡pouco adiantamos, pero menos sería se non tivésemos o seu exemplo vivificador, santificante!
Ao estilo fariseo, aparentamos, ¡cantidade!, pero iso non é fraternidade; a fraternidade demostrase cos feitos, facendo ben as cousas, dando exemplo. Cultura é cultivo, cultivo de min mesmo, comezando por min mesmo; e mal froito darei se me deixo aterecer polos fríos, polos miramentos, humanos. Isto non exclúe a lexítima defensa; sempre que non nos excedamos, por suposto. Como din os mariños audaces: ¡Avante toda! A toda máquina, toda a vida, pois o compás témolo claro: ¡está nos Evanxeos!
/
Gómez Vilabella, Xosé M.
