Polo patrimonio endóxeno

Fálasenos moito de inversións, de atraer capital foráneo, de ser atractivos ou de que a visión que teñan de nós é decisiva para saír adiante. Non vou ser eu quen negue todo isto que é certo e necesario. Pero, tamén, considero imprescindible volver á casa e recoñecerlle o seu valor. A súa esencia creadora que nos fai recender con luz propia no mundo. Trátase de ver o que somos e o que fomos para proxectar unha imaxe que invite a coñecer a nosa orixinalidade.

Estou pensando, sobre todo, en que cada realidade debuxa unha idiosincrasia para responder á natureza que habita. É neste momento no que nace o feito cultural arraigado ao espazo natural para o que lle dá sentido. A través do feito contamos a evolución e a propia historia ligada ao entorno. Coido que a paisaxe como nós mesmos está suxeita a cambio porque ten que evolucionar co devir histórico; pero, a evolución tamén ten que impoñerse á responsabilidade de respectar o berce de identidade que nos levou pola historia. Agora que todo se mira numericamente ou mellor dito, economicamente, vémonos na obriga de xustificar o porqué queremos conservar un patrimonio que parece obsoleto.

A riqueza espiritual, a xenialidade, o propio devir histórico ou o feito de reconstruír o pasado dos avós deberían ser razóns suficientes para a súa conservación e protección; pero, xa que hai que medir todo economicamente, imos falar do feito turístico que parece reducirse a determinadas zonas en lugar de aproveitar o atractivo das mesmas para mover ao visitante por todo o noso territorio. Neste sentido, o rural pode ser un atractivo turístico, podemos ensinar todo o que se evolucionou e todo o que cambiou o agro nestes anos aínda a pesares do maltrato continuo que nos deixou unha hemorraxia de casas pechadas. Podemos ensinar que fomos capaces de cambiar, de progresar, de investir na propia terra, na que creemos e na que queremos facer vida para futuras xeracións.

O rural galego resiste aos embates do tempo e mantense vivo contra unha globalización que nos aboca ao malinchismo de querer o que vén de fora.

Basta facer a compra en calquera supermercado e cavilar en cántos produtos que enchen a nosa cesta se producen no noso país. De nada nos serve ter o potencial senón o materializamos en termos de rendibilidade ecolóxica e económica, sempre pensando en colectivo.

Galicia é unha xoia en bruto que deberíamos ir pulindo con proxectos que xeren produtos únicos para exportar con selo de orixinalidade e de calidade.

Temos cerámica, encaixe, gastronomía,cultura, música, lingua e unha morea de tradicións. Todo está inventado, só resta protexer e promover facendo as cousas cun alento propio que nos identifique. De novo, o noso futuro está en recrear a tradición que nos dá ser e que nos permitirá identificarnos no mundo co selo da orixinalidade que nos legaron os nosos antergos.