Agasallo de Reis de moita actualidade

Aínda que a algúns lles custe crelo, porque un vai disimulando o mellor que pode, por sorte, ou por desgraza, sei aínda ben de depresións. Tocáronme moi preto en familiares moi próximos, en persoas ben queridas, (meu pai foi vítima dun mal do máis destrutivo: o suicidio) e en min mesmo con certa regularidade máis ou menos cíclica. Experimentar os efectos desas malas compañeiras en min mesmo creo que me axuda a entender algo mellor as dos outros, aínda que non se manifesten do mesmo xeito en cada persoa, pero tamén entendo que teñen unhas características bastante comúns. Se penso só en min tómoas como unha desgraza, pero se penso que me axudan a entender e axudar un chisquiño a quen as sofre diría humildemente que poden ser unha sorte.

E co máximo respecto, tamén ouso falar en forma de conto dese mal tan de moda especialmente nunha época tan competitiva na que parece que nunca damos mercado todo canto nos din que nos é absolutamente necesario para sermos felices hoxe, aínda que para mañá xa quizabes non nos valla. Se nos deixamos levar, viviremos en constante frustración. en permanente confrontación e no destructivo autodesprezo, pola incapacidade para ser os primeiros en todo como parecen esixirnos os que tratan de ser os primeiros en vender aínda que sexa trampulleiras preferentes.

Sen pretender meterme en terreos que competen máis a psiquiatras, psicólogos, e biólogos, teño entendido que estas atafegantes compañeiras de viaxe poden ter como causa factores fisiolóxicos corporais, non só de carácter anímico, e factores hereditarios, aínda que non necesariamente en todos os descendentes de persoas con tendencia a sufrilas . Tamén vou observando o que escoitei unha vez: que moitas mulleres teñen menos tempo ca moitos homes para deprimírense. Pero tamén creo que hai factores externos que, sen seren necesariamente a súa causa, poden desencadealas ou estimulalas. E tamén penso que o mesmo ca noutros campos da medicina deberíase investigar moito máis en busca de remedios eficaces. Claro que de todos é ben sabido que nunha sociedade mercantilista os remedios eficaces non son os máis desexados polos laboratorios nin por empresas farmacéuticas.

Paso, logo, a contar o que me pasou un ano en datas próximas ao mal chamado día de reis. Mal chamado porque ninguén con autoridade na materia nos demostrou que realmente fosen reis os magos que chegaron guiados pola estrela a diante da Tenrura Divina feita Neniño. Eu, de todos modos, usarei a terminoloxía que se foi impoñendo e non me absterei de falar de reis.

Era unha noite pecha do mes de xaneiro, como podía ser de calquera outro, especialmente dos meses coincidentes cos cambios de estación. Por circunstancias que non veñen ó caso tiróuseme a noite encima case de súpeto. En moi pouco tempo vinme ensumido nunha escuridade coma fauce de lobo. O alumeado público, ou non funcionaba ou a min non era quen de alumarme. Ao pouco de botárseme por riba aquela noite pecha xa eu tremía ofuscado cavilando que aquela escuridade era máis espesa ca todas as anteriores e case estaba seguro de que para min nunca máis volvería a amencer.

Tras de min sentín, ou figuróuseme sentir, un troupoloutrou que me levaba a pensar na Santa Compaña que tiraba de min cara a tódolos abismos. Debido ao medo que levaba no corpo e na alma, nin ousaba cerciorarme do que sería aquel medo que me tollía a capacidade de raciocinio . Tan confuso me vía que mirar para atrás atemorizábame e a mirar para diante non me atrevía. Mesmo cheguei a pensar que se a Santa Compaña me metía un facho na man e me levaban consigo dunha vez, sería para min unha liberación.

Así e todo no medio da confusión, o instinto de conservación levoume a recuar contra un carballo vello para deixar paso ao troupoloutrou. Pero o máis tráxico, ou polo menos a min semellóuseme o máis tráxico, foi que non pasou. ¡Detívose fronte a min! Sen que eu puidese ver con claridade de que se trataba, por mor da espesa negrura na noite en que estaba ensumido. Como non vía case nada optei por pechar os ollos de todo. Entón escoitei:

-Non teñas tanto medo, home. Son un Rei Mago que che trae ilusión.
Respondín en voz baixa, pois os folgos non me daban para máis:
-Non estou en condicións de aceptar ilusións. Que ilusións pode haber cando se está ancorado nun camiño sen saída? Para que quero a ilusión se non podo vela por entre a brétema? Ademais os Reis Magos só existides para os ilusos.

Respondeume el:
-Compadézote, pois vexo que xa estás de volta de lugares aos que aínda non fuches. Queres apear do tren nalgunha estación anterior á que che corresponde, ou no caso de non apeares négaste a mirar pola fiestra e contemplar a paisaxe. Cres que viaxarás máis a gusto ás escuras? Fai o esforzo de abrir as contras e deixar que entre a luz na túa casa.
-Non quero viaxar máis. Non perda o tempo. Déixeme e váiase con quenes aínda non están desencantados de todo- implorei eu.

Insistiu el:
-Fíxate en nosoutros, home. Tampouco tiñamos moi claro cal sería o noso camiño nin se chegaríamos con ben ao noso destino. A estrela que nos guiaba non daba seguridade total, sabes?. Xa ves que aparecía e desaparecía sen avisar. Con todo, pagou a pena seguir camiñando e non deternos ante as dificultades, nin sequera ante os raposeiros herodes. Mira, colle isto que traio para ti. Acéptamo polo ben teu e para axudarme a min a sentirme máis útil.

Entreabrín os ollos con desgana non sen deixar de desconfiar en que todo podía ser unha figuración ou unha alucinación miña. Mesmo cheguei a pensar se aquela negrura non me estaría volvendo mal da cabeza. Á altura da miña man tendíame aquela voz un saquiño de terciopelo atado cun cordonciño dourado e advertiume:

-Gárdamo con esperanza coma un agasallo feito con moito agarimo e non o abras ata mañá ao amencer. Xa verás como mañá hasta será o día máis luminoso. ¿Prométesmo?

Non me importaba moito que o día fose máis luminoso, pois a luz mesmo me molestaba, pero fíxenlle caso sen moita confianza. Prometín e agardei. Non durmín ben debido a un certo desacougo que fixera niño dentro de min. No insomnio en lugar de pensar coma a maioría das noites de aquela situación: “Xa non sirvo para nada. Non paga a pena esforzarse por chegar ao día”, deume por facer un repasiño incompleto de canto aínda sería capaz de render para min e para a sociedade se todo volvese a ser coma antes.

Cando comezaba a ser día e abrín o saquiño só atopei un papel que dicía: “ Foi algo máis levadeira a espera do que temías, non si? Segue subindo pola escaleira que te saca do abismo, aínda que por veces che pareza que pode volver a dobrarse. Se outras veces saíches, por que non esta vez? E non te confundas pensando que é mais real a imaxe que tés de ti mesmo na depresión ca na calma.

Gardo con gratitude aquel saquiño e aínda segue séndome útil coa axuda de Deus, dos médicos e dos amigos que me comprenden, pero a os que trato de non contaxiarlles mal tan atafegante como é a morte da ilusión e o gusto máis ou memos subconsciente pola autoflaxelación. Tén feito ben mal iso de esquecer a segunda parte do mandamento: Amarás ao próximo como a ti mesmo.