Miro Casabella

Xan Fraga conta nun libro titulado “MIRO CASABELLA e a nova canción galega”, unha historia que coincide perfectamente coa historia de Galicia do último medio século, e especialmente coa historia da música deste país, sempre tan musical, vencellado ao mundo da canción.

Miro Casabella desde o final dos anos sesenta musicou e cantou letras dos trovadores medievais, de Airas Nunes a Alfonso X, de Don Dinís a Martín Codax, os romances tradicionais de autor anónimo, e divulgou poemas de Rosalía, Celso Emilio, Cabanillas, Pimentel, Manuel María, Novoneira, García Bodaño, Bernardino Graña ou Marica Campo... e aportou poemas senlleiros á historia da nosa canción da que foi un dos principais protagonistas.

Aínda agora, case medio século despois dos primeiros recitais, actúa en concertos ou encontros culturais, como os de Xermolos e a Irmandade Manuel María, mantendo vivo o espíritu das súas cancións e unha traxectoria firme e decidida, sendo xa historia viva da música e dun tempo de Galicia.

Miro Casabella naceu no Valadouro lucense o ano 1946, e o equipo de goberno daquel concello pretendeu nomealo Fillo Predilecto como homenaxe á súa figura, á súa traxectoria e ao seu vencello coa súa terra natal. E non foi posible porque a política de partido manda máis que os intereses dun concello que ten o dereito e o deber de honrar a un dos seus fillos máis sobranceiros.

Os tres votos do PSOE, máis os dous de Udival – forza que promovía a homenaxe- e un do Bng non foron abondo porque os cinco edís do PP se abstiveron, co que non se consiguen os votos das tres cuartas partes que esixe a normativa municipal.

Agora, uns por outros a casa sen amañar... Uns, que non consensuaron a decisión, outros que non son conscientes do papel de Miro na vida do Concello... E Miro quédase sen o seu merecido nomeamento, pero – o que é peor- O Valadouro quédase sen un fillo predilecto nun vergoñento pleno que desacredita ao seu concello natal. Hai que sentilo polo Valadouro.